Mini - 71 - Sex Verhalen

Mini - 71

... compleet geisoleerd van de buitenwereld. Het eten is sober, mogelijkheden tot recreatie of educatie zeldzaam en vechtpartijen op cel aan de orde van de dag.

Ben je een lastige gevangene, ga je veertien dagen in de isoleercel. Geen luchten, geen werk, geen contact en vierentwintig uur per dag onder cameratoezicht. Nee, daarbij vergeleken zijn de Nederlandse gevangenissen uiterst prettige bungalowparken. En bovendien: men spreekt Frans. En Holtinge is die taal niet machtig, dus zit hij sowieso in een isolement.”

Joline kwam met het toetje aan, maar keek grimmig. “Goh, wat vervelend nou. Ik krijg bijna medelijden. Bijna. En nu: laten we het niet meer over die klootzak hebben; geniet van dit dessert.” De pudding had ze in drieën gesneden, voorzien van een warme chocoladesaus en een toefje slagroom. “Jij bent voortaan chef dessert, mevrouw… Dit is heerlijk!” Ik keek haar aan en ze glimlachte. “Jouw toetjes mogen er ook wel zijn, hoor Kees…”

Ik bedwong de neiging om een schunnige opmerking te maken; knipoogde alleen maar. Met het dessert op zei Geert: “Beste mensen, dank voor dit heerlijke eten. Ik ga richting Soesterberg. Morgen kan ik gelukkig uitslapen, want het was me het dagje weer wel.” Joline zei: “Oh nee, luitenant. Jij gaat op de bank zitten, want je krijgt nog een kop koffie van ons waar een paard de hik van krijgt. We laten je niet zó maar gaan, ben jij gek. Met zo’n copieuze maaltijd is de kans groot dat je achter het stuur in slaap valt, en dat wil ik ...

... niet.”

Geert grinnikte. “Ik kan wel merken dat je gewend bent om orders te geven aan luitenants. Hoe denkt je broer daar over?” Joline gooide haar hoofd in haar nek. “Poeh! Hoe hij erover denkt zal me een biet zijn… Als hij maar doet wat ik zeg!” En met een schuine blik op mij: “En ja, dat geldt ook voor voor sergeanten!” “Nou, je ziet wel wie hier de broek aan heeft,Geert.” Hij knikte. “Ja. Ik ga twijfelen aan mijn besluit om weer op vrijersvoeten te gaan. Zo alleen op een flat heeft ook z’n voordelen…” Al geinend dronken we koffie, tot Geert opstond. “Mensen, ik ga er nu écht vandoor. Dank voor het eten en de gezelligheid. Mochten jullie nog vragen hebben, kun je me op dit nummer bereiken.”

Joline keek hem aan. “En voor jou geldt: als je weer eens op Eindhoven landt en honger hebt: bel op. Als we er zijn ben je altijd welkom.” Ik knikte. “Mee eens.” “Dank jullie wel.” Hij legde een visitekaartje op tafel. Even later zwaaiden we hem vanaf het balkon uit.

Toen zijn auto verdwenen was, draaide Joline zich naar me om. “Zo. Einde hoofstuk motormuis. Die is de komende 15 jaar opgeborgen in de petoet. En daar ben ik héél blij mee. Nu voel ik me pas echt verlost van die hufter.” We liepen naar binnen en in de hal sloeg ze haar armen om me heen. “En dat allemaal dankzij mijn ridder.” Ik zag een spottend lachje op haar gezicht. “Waar denk jij aan, Joline Boogers?” Het lachje werd breder. “Tja… als tegenprestatie mijn maagdelijkheid opofferen aan mijn ridder… daar is het nu wat te ...