Mini - 71 - Sex Verhalen

Mini - 71

... Foei! Maar de switch van receptioniste naar juridisch medewerker is een gouden greep, denk ik. En die van medewerkster PR naar receptioniste misschien ook, maar dat ligt er aan hoe Marion het oppakt. Mijn advies: laat Fred het doen. Na een gesprek met Fred gaat ze het zien als een gouden kans, wedden?”

Ze knikte. “Oké, dan ga ik morgen naar Theo. Overigens vroeg Marion in de theepauze aan Fred wie jij nu wérkelijk was. Fred heeft een klein stukje militair doopceel gelicht: ik een klein technisch deel, voor zover ik het kon. Ze was redelijk onder de indruk, met name toen Fred vertelde over dat incident tijdens die schietoefening.” Ze grinnikte even. “Fred kan beeldend vertellen…”

Daarna keek ze serieus. “Maar hij vertelde ook wat andere dingen. Over hoe jij exact sergeant bent geworden…” Ik gromde. “Fred moet leren z’n grote bek te houden.” Joline schudde haar hoofd. “Schat, ik wist allang dat jij niet alles verteld had over je diensttijd. Maar ik zou het wel graag willen weten. Ik denk dat ik daar recht op heb.” Het was een tijdje stil in de auto en toen nam ik een besluit. “Schat, als jij wilt weten wat ik in Bosnië en Afghanistan heb gedaan: oké, daar heb jij recht op. Maar er zijn dingen die alleen de mensen weten die erbij geweest zijn. En ik verzoek je dan ook om een aantal verhalen die je van Fred en van mij hoort, niet aan anderen te vertellen. Pa, Ma, Claar en Mel weten ook niet alles. Misschien verandert dat nog… Binnenkort zal ik je in ieder geval een stukje ...

... vertellen. Niet alles in één keer, want dat wordt een vrij heftig verhaal. Ik zal het doseren.”

Op dat moment reden we Veldhoven in en realiseerden we ons dat er ook nog boodschappen gedaan moesten worden voor het bezoek op woensdag. Want morgen hadden we de loopgroep. Met twee volle zakken aan boodschappen liepen we nét de supermarkt uit toen mijn telefoon ging. “Verdorie… Een mens kan ook nooit eens rustig tampons, condooms of maandverband kopen…” mopperde ik. Joline schoot in de lach.

Ik keek op mijn telefoon. Onbekend nummer. “Hallo…?” “Meneer Jonkman? U spreekt met Geert Marsman.” Geert… Oh, wacht even… Die luitenant die onze verklaringen had opgenomen.

“Geert, goede avond. Waarmee kunnen we je van dienst zijn?” “Nou… Een kop koffie zou niet verkeerd zijn, maar dat zal niet lukken nu. Maar… Ik sta hier op het vliegveld Orly in Parijs en heb zojuist verdachte Holtinge overgedragen aan de Franse Gendarmerie. Hij geniet nu van een oncomfortabel ritje achterin een arrestantenbus, op weg naar een of andere Franse gevangenis. Ik dacht dat jullie dit wel wilden weten.”

“Man! Da’s heel goed nieuws! Joline springt een gat in de lucht als ze dit hoort! En die bak koffie moet je zeer zeker komen halen als je in de buurt van Veldhoven bent!” Hij grinnikte. “Wat toevallig… Over ongeveer anderhalf uur hoop ik op Eindhoven te landen. Zal ik het hele verhaal dan even bij jullie komen vertellen? Uiteraard met een kop Nederlandse koffie…”

“Je kunt ook mee-eten hoor. Vanavond ...