Mini - 71 - Sex Verhalen

Mini - 71

... toch. Mijn baas weet dat ik nu hier zit. Heeft me opdracht gegeven om jullie te bedanken: bij deze. Maar hij heeft ook opdracht gegeven om jullie te waarschuwen. Waarvan acte.” Ik keek hem serieus aan. “Het eerste: graag gedaan, het tweede: voor kennisgeving aangenomen. En nu ga ik me aan het eten wijden, want een vrijgezel heeft natuurlijk een chronisch vitaminegebrek… Elke dag een blik Suzi Wan, daar word je niet gezonder van.”

Geert grinnikte. “Ik slaap op de kazerne, weet je nog? En ik moet zeggen dat de koks op Soesterberg écht wel hun best doen. Je zult daar weinig lui aantreffen met scheurbuik.” Tijdens het eten bleek dat Geert een goeie eter was: de stoofpot ging schoon op. “Dat was lekker, mensen… Eindelijk weer eens echt ‘draadjesvlees’ gegeten. Mijn moeder maakte dat vroeger nog wel eens, maar ja, daar woon ik niet meer. En om in het weekend uren in de keuken te staan, heb ik het geduld niet voor.”

Joline schudde het hoofd. “Dat hoeft ook helemaal niet. Als je een snelkookpan hebt, is het vlees binnen drie kwartier gaar, zonder snelkookpan duurt het anderhalf uur. En als je het in kleine stukjes snijdt, zelfs korter. Beetje bouillon er in, wat kruiden, een paprika en uien… Lekker laten stoven, af en toe roeren en ondertussen een goed boek lezen. Niet moeilijk, zelfs niet voor een onvrijwillig vrijgezel. Maar hoezo ‘onvrijwillig’ trouwens?” Geert keek haar aan. “Ik heb een relatie gehad. Vijf jaar lang. Toen ging ik dit werk doen, en was ik heel veel weg. ...

... Onregelmatige diensten, af en toe een paar weken in het buitenland, ’s nachts kan ik gebeld worden en dan moet ik binnen vijf minuten onderweg zijn… Daar kon mijn vriendin niet tegen. Zette me voor het blok. Of een andere baan zoeken, of ze zou weggaan. En een andere baan was voor mij geen optie. Ik hou van dit werk. De volgende dag vertrok ze.

Een jaar lang heb ik me in m’n werk begraven, en een paar weken geleden voor de eerste keer weer eens m’n ouwe stamkroeg opgezocht…” Hij zuchtte. “Je moet toch wát? In mijn beroep kom je weinig leuke dames tegen. En dames buiten defensie weten al helemaal niet wat wij doen. En áls ze het te horen krijgen, schrikken ze zich te pletter.” We lieten het onderwerp rusten; Joline ging met het toetje bezig.

Ik vroeg aan Geert wat Holtinge nu te wachten stond. “Oh, da’s heel simpel. Hij is in Frankrijk bij verstek al tot levenslang veroordeeld wegens moord op een jonge vrouw. Hij zit in ieder geval de komende vijftien jaar achter tralies. Mocht hij nog meer op z’n kerfstok hebben in Frankrijk dan komt daar ook nog een rechtszaak over en wordt de straf die hem dan wordt opgelegd, gewoon aan die vijftien jaar vastgeknoopt. Hij zit nu in een Maison Centrale, een gevangenis waar alleen de zwaarste criminelen terechtkomen.

Ik ben er eens een keer geweest en je wordt er niet vrolijk van. Overbevolkt, vaak vier gedetineerden op één cel, één keer per dag een half uurtje luchten in een kooi, en daarna weer op cel. Geen TV, geen radio, geen krant, ...