Mini - 56 - Sex Verhalen

Mini - 56

... vrij goed; een schat van een vrouw. En voor nu: dít bureau is je werkplek. Nergens anders. Ga zitten, ga keihard aan het werk en verdién je salaris. Net als iedereen binnen deze toko. Doe je dat niet, dan is dáár de uitgang en mag je aan je Pa uitleggen waarom ik je eruit heb getrapt. En als hij vragen komt stellen, zal ik het hem met veel genoegen uitleggen.” Ze ging zitten. “Goed zo”, zei Joline, “ik wil een team wat van elkaar op aan kan. En niemand is belangrijker dan de ander, houd dat goed in de gaten. Wij zijn backoffice. Wij produceren niets, wij ondersteunen. En ik eis dat we dat perfect doen. Zij daar…” ze wees mijn richting op, “…zorgen voor jouw salaris, bedenk dat goed. Door hun kennis en inzet bestaat dit bedrijf. Wij zijn slecht ondersteuners. En nu maak je als de weerlicht je excuses tegen meneer van Laar, als je niet door de papierversnipperaar gehaald wilt worden!” Marion keek naar Fred, die spottend terugkeek en Joline zei: “Je kunt het wel. Sorry zeggen doet geen pijn hoor.” Ze stak haar hand uit. “Neem me niet kwalijk. Ik ben te ver gegaan, meneer van Laar.” Fred nam haar hand aan en ik zag haar gezicht vertrekken. “Oh, sorry”, zei Joline droogjes, “dat was ik vergeten: Fred een hand geven doet meestal wél pijn. By the way: Fred is de komende twee maanden je mentor. En hij rapporteert rechtstreeks aan mij. Je gaat eerst het bedrijf leren kennen, onder leiding van Fred. Daarna, als je weet wat wij doen en wie wij zijn, kun je jezelf helemaal op PR en ...

... communicatie storten. Tot die tijd gaat er niets van jou de deur uit of het net op voordat ik het gelezen en goedgekeurd heb. Ook niet op Facebook, Twitter, Instagram of welk sociaal medium dan ook. Goed begrepen? Houd er rekening mee meneer van Laar alles kan onderscheppen wat jij digitaal het net opslingert. Tot en met afspraakjes met je vriendje aan toe. En hij kan ook nog gedachten lezen, hou daar rekening mee. Fred neem jij haar onder je hoede? Dank je wel.”

Fred gromde: “Heb je de strijdbijl begraven juffie? Mooi, dan heb je je handen vrij. Dan gaan wij samen even je spullen uitzoeken, weggooien wat weg kan en ze dan van Joline’s bureau naar hier verhuizen. En ik ben fervent aanhanger van een clean desk policy.” Hij stond op, nam haar mee naar het bureau van Joline en gaf me onderweg een stiekem knipoogje. Even later hoorde ik hem grommen: “Ehh… wat zijn dit? Knuffels? Die neem je maar mee naar huis. Dit is een productiefirma, geen barbie-poppenhuis.” “Ja maar…” Haar stem klonk alsof ze in huilen uit zou barsten en ik besloot nog even te blijven. Ik wilde het einde van dit drama wel eens meemaken. “Juffie, de uitdrukking ‘ja, maar’ is hetzelfde als ‘nee’. En dat wil ik niet meer horen uit jouw mond. Ik ben je mentor, jij mijn leerling. En ik garandeer je dat je leercurve dusdanig steil is dat een klipgeit er hoogtevrees van krijgt. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Morgen is het afgelopen met hoge hakken en leuke rokjes: je tenue is morgen: stevige schoenen, spijkerbroek, ...