Mini - 56 - Sex Verhalen

Mini - 56

... reactie. “Hier is huis weet ik dat al lang: Jij hebt de pik en ik hou de orde…” Een stoeipartij was het gevolg van die opmerking.

Donderdagochtend was ik ongewild getuige van een korte woordenwisseling tussen Joline en Marion. “Joline, dat accepteer ik niet! Ik moét een eigen kantoor hebben. PR kan deze onderneming maken of breken!” Joline antwoordde rustig. “Marion, denk even over het volgende na: deze firma is in een paar jaar opgebouwd tot wat ze nu is: een bloeiend bedrijf wat met nog geen 40 medewerkers miljoenenorders in de wacht sleept. En momenteel zeer goed bekend staat in de branche. En let op mijn woorden: zonder, ik herhaal: zónder een bureau communicatie. Jij kunt een aanvulling zijn van deze firma. Ben je dat niet kun je beter nú je biezen pakken. Je hebt geen keuze: dit is je werkplek, naast Fred. Meer smaken hebben we niet.”

Tijdens de middagwandeling vroeg ik aan Fred: “En… hoe bevalt je nieuwe roommate?” Zijn ogen flikkerden gevaarlijk. “Kees, als ik ergens een bloedhekel aan heb, zijn dat omhooggevallen mutsen die, omdat ze op naaldhakken lopen, denken dat de wereld om hen draait. Ik heb er net één naast me gekregen. Ik heb haar nu een paar keer horen telefoneren: mevrouw introduceert zich over de telefoon als ‘Hoofd Communicatie’ van DT… Ik heb de opmerking gemaakt dat ze feitelijk gelijk heeft, want ze is baasje over zichzelf; toen kreeg ik een giftige blik terug."

“Aan jou de eer om haar te temmen. Gaat je lukken, makker.” “Dat zou wel eens hard ...

... tegen hard kunnen gaan, Kees.” “Fred, Joline staat voor honderd procent achter je. En Theo ook, dat heb je gehoord. Je kan haar het vuur gerust na aan de schenen leggen.” Een grommend lachje was de reactie.

Donderdagmiddag rond twee uur barstte de bom. “Dit pik ik niet! Naast deze lompe… gorilla te moeten zitten! Joline, ik éis een ander bureau! NU!” De stem van de PR-dame schalde door de gang. Theo kwam bij me naar binnen, telefoon aan het oor. Hij dekte de telefoon even af en zei: “Kees, ik ben even druk. Ik kreeg haar aangesmeerd door een van mijn compagnons, De juffrouw had een baantje nodig. Prima, maar ze doet wat haar gezegd wordt, anders vliegt ze er al uit voordat haar contract getekend is. Geef dat door aan Joline, of regel het zelf. Desnoods op de militaire manier, verdomme.” Ik knikte en liep richting Backoffice.

Daar stond de PR-dame als een kat te blazen richting Fred, die spottend terugkeek. Ik hoefde niet in te grijpen: Joline had de zaak feilloos in de hand. Ik ging in de nis van de plotter staan en deed alsof ik druk bezig was. Joline zei op een toon die ik nog niet van haar had gehoord: “Mevrouw de Groot, u kunt nú kiezen. Of u pakt uw spullen en verdwijnt binnen vijf minuten, óf u doet wat ik tegen u zeg. ”

Ze keek Joline furieus aan. “Jij weet blijkbaar niet tegen wie je het hebt. Ik ben de dochter van een van de partners van jullie directeur.” Onmiddellijk antwoordde Joline: “Onze directeur heeft maar één partner: zijn echtgenote. En die ken ik ...