Mini - 6 - Sex Verhalen

Mini - 6

... het me beter dat ze dat eerst repareerde, anders hing dat als een zwaard van Damocles boven haar hoofd.”

“Je weet dus waarom ze bij ons weg ging?” Ik knikte. “Ja. Het hoe en wat weet ik nog niet exact, maar afgaand op hetgeen ik wél weet, is de vent om wie het gaat een hufter eerste klasse.”

Rob knikte. “Dat vonden wij ook. Absoluut verkeerd type. Een kwartier was hij binnen en had alles wat hij zag al van denigrerend commentaar voorzien. Wilden wij niets mee te maken hebben. Vandaar.”

Hij keek me aan. “Ze slaapt dus dit weekend bij jou.” Ik knikte. “En dan toch eerst hierheen. Waarom?”

“Precies wat ik zei: ik wilde niet dat de breuk tussen jullie langer duurde. Het vrat aan haar, Terwijl ze over jullie vertelde begon ze vreselijk te huilen. Het zal ook aan jullie gevreten hebben.”

Hij knikte. “Weet je hoeveel pijn het doet om je dochter de deur te wijzen omdat ze met een criminele lamstraal wil vrijen?”

“Nee. En ik hoop het ook nooit te weten te komen ook. Wat ik wél weet is dat Joline zielsveel van jullie houdt. Ondanks alles. Twee uur geleden stond er een uiterst zelfverzekerde, knappe vrouw voor mijn deur; een uur later was die knappe vrouw getransformeerd tot een klein, jankend meisje toen ze u aan de telefoon had.”

Ik keek hem aan. Blauwgrijze ogen, doordringend.

“Ik heet Rob. En mijn vrouw heet Tony. Wil je ons ook zo aanspreken? Dat is een voorrecht wat die crimineel nooit gehad heeft.”

Hij stak zijn hand uit. “Dank je wel. Voor het ...

... terugbrengen van onze kleine meid.”

Ik grinnikte. “Graag gedaan Rob. Maar ik neem haar vanavond graag weer mee naar Veldhoven.”

Hij keek me aan met een klein glimlachje. “Jullie hadden een weekend samen gepland?”

Ik knikte. “Ja. Exact één week nadat we elkaar voor het eerst gesproken hadden. En ja, ik weet dat dat snel is en zo, maar…”

Hij onderbrak me. “Jullie moeten dat gewoon doen. Punt. Ik vertrouw onze dochter wel aan jou toe. En de hond blijkbaar ook” Die was tijdens ons gesprek rustig naast me komen zitten. Ik knielde er even naast. “Hoe heet ze?”

“Bengel. En dat was ze ook, toen ze jong was. Nu is ze 3 jaar en een prima beest. Niet alleen een fijne gezelschapshond, maar ook een uitstekende waakhond. Je schijnt overigens bij haar in de smaak te vallen; normaal is ze zeer gereserveerd naar vreemden”.

De hond kwispelde en ik aaide haar over haar kop. Ik werd beloond met een paar snelle likken over mijn handen eentje over mijn gezicht.

De dames waren ondertussen klaar met de koffie en kwamen de kamer in. “Jullie hebben gepraat?” vroeg Tony.

Rob knikte, keek Joline doordringend aan en zei: “Jij gaat vanavond nog met Kees mee terug.”

Ze keek hem stomverbaasd aan. “Maar Pa…” Toen keek ze naar mij.

“Sorry Joline, maar ik kreeg net de dringende opdracht van je vader om van een weekend samen inderdaad een

‘weekend samen’

te maken. Dus ergens vanavond ontvoer ik je weer naar Veldhoven. Tenzij dat…”

Ik kon mijn zin niet afmaken. Joline vloog haar ...