Mini - 6 - Sex Verhalen

Mini - 6

... hals. Gelukkig nog wel dezelfde rok aan.

“Je ziet er weer prachtig uit, dame! Kom, dan gaan we!”

In de lift vroeg ze plotseling: “Hoe weet jij eigenlijk dat mijn ouders in Malden wonen?” Ik grinnikte. “Internet… Ik weet alleen het adres niet, maar ik vertrouw op mijn gids.”

De spits was ondertussen voorbij, dus we konden redelijk doorrijden. Toen we de Maas overstaken realiseerde ik me dat we de boterhammen vergeten waren. Nou ja, er zijn erger dingen. Joline was stil onderweg. Af en toe legde ik mijn hand op haar benen en dan keek ze me even aan.

Vlakbij Malden begon ze aanwijzingen te geven en net binnen het uur zette ik de Volvo stil voor een grote poort in een heg. “En nu?” Ze stapte uit, drukte op een knop en sprak in de intercom.

Even later zwaaide de poort open en reden we omhoog, een slingerend pad op met aan het einde, op een heuvelrand, een forse bungalow.

De deur ging open en twee mensen en een grote herdershond kwamen naar buiten: een lange man met grijs stekelhaar en een blonde vrouw die maar iets kleiner was dan hij. Beiden ergens in de vijftig, maar zo te zien zeer vitaal. Joline stapte uit en rende naar hen toe; ik zette de motor af. Ze omhelsden elkaar en bleven zo een tijdje staan. De hond sprong er blaffend omheen, tot Joline zich bukte en het beest knuffelde. Ik bekeek het vanuit de auto. Dat zat wel goed.

Na een tijdje draaide Joline zich om. ”Kees! Kom!” Ik stapte uit en liep naar hen toe. Het was duidelijk van wie Joline een dochter ...

... was: ze leek sprekend op haar moeder en ze had de lengte van haar vader.

“Pa, Ma: dit is Kees Jonkman. Mijn ridder op het witte paard. De man die gezorgd heeft dat ik nu hier ben. Kees, dit zijn mijn vader en moeder!” Ik lachte. “Als je het niet gezegd had, had ik het zó kunnen raden.” Ik schudde de hand van “Rob” en “Tony”.

Ik liet de hond even aan mijn hand snuffelen en hij kwispelde. Ik gaf hem een aai en we gingen naar binnen, Joline met haar arm om mijn middel. “Koffie?” zei Tony. Joline antwoordde voor ons samen. “Graag, ma. Voor Kees zwart met suiker.” Beide dames verdwenen in de keuken.

Rob keek me aan. “Ga zitten en vertel eens”, zei hij kort.

“Joline en ik hebben elkaar een week geleden voor het eerst gesproken. Ik werk in het bedrijfsgebouw waar zij receptioniste is. Ze had ’s avonds laat autopech. Ik bood aan om haar naar huis te brengen; op dat tijdstip laat je een knappe vrouw niet alleen achter op een verlaten industrieterrein.

Ik heb haar thuisgebracht in Ter Aar, wat tips gegeven over haar auto en ben toen weer naar mijn eigen huis in Veldhoven gereden. Afgelopen zondag bood ze als wederdienst aan om samen te lunchen en zijn we wezen wandelen; toen kwamen we er achter dat we meer voor elkaar voelden dan een oppervlakkige vriendschap. Deze week wat telefonisch contact gehad en vanavond kwam ze bij mij logeren.

We zouden een lang weekend samen doorbrengen in mijn flat. Maar omdat ik merkte dat de breuk met jullie vreselijk aan haar vrat, leek ...