Mini - 6 - Sex Verhalen

Mini - 6

... vader om de hals, toen haar moeder en toen mij.

Ze bleef naast me staan, haar arm om mijn middel. Haar moeder lachte.

“Dat ziet er prima uit. Ik heb al veel goeds over je gehoord, Kees. En inderdaad: jullie moeten straks terug, maar weet wel dat jullie hier altijd welkom zijn!”

“Dank je wel, Tony. Fijn om dat van jullie te horen. Ik hoop daar veelvuldig gebruik van te maken, maar… dan vraag ik ook aan jullie om over niet al te lange tijd eens richting Veldhoven te komen. Ik woon weliswaar niet op een heuvel, heb geen mooie tuin zoals jullie, maar mijn flatje heeft best wel een aardig uitzicht.”

“Flatje, zeg ‘tie…” Joline snoof. “Hij heeft een prachtig penthouse op de bovenste verdieping van een appartementencomplex. Ik dacht dat ik gek werd toen ik binnenkwam.”

Het werd een ontspannen avond. Rob en Tony waren gezellige praters, Joline was gelukkig en ik dus ook. Er kwamen geen verwijten boven tafel: “We praten er nog wel eens over als we er klaar voor zijn”, zei Tony. Tijdens het gesprek keek ik rond; er stond een foto op de kast van twee grote kerels. En een andere foto, van dezelfde mannen, met Joline er lachend tussenin.

“Zijn dat jullie zoons?” Tony knikte. “Ja, dat zijn onze mannen. Rob junior vaart als machinist op een containerschip en Ton zit in dienst. Hij is … Wat is hij ook alweer, Rob?”

“Hij is pelotonscommandant bij een infanteriecompagnie. Zit vlak bij jou in de buurt, in Oirschot. Kortom: onze zonen zien we niet veel, maar als we ze zien ...

... is het groot feest, zeker als ze er allebei zijn!

En nu Jo weer in ons midden is, gaan we zeker een feestje bouwen! Maar daarmee moeten we nog even wachten tot Rob Junior terug is; over twee weken is het zover.” Rob stond erop dat we een borrel moesten drinken om de thuiskomst van Joline te vieren.

Ik hield het bij cola. “Ik moet nog rijden met een kostbare lading.” De avond vloog om en rond half elf namen we afscheid. Joline knuffelde haar vader en moeder lang. Rob gaf me daarna een warme hand.

“Dank voor het thuisbezorgen van onze kleine meid. We hebben rotmaanden gehad. Ze is bij jou in goede handen.”

Tony gaf me een hartelijke knuffel. “Fijn je te leren kennen, Kees. Mogen we jou zien als ’de vriend van’?”

“Nou, ik hoop toch iets meer!” protesteerde ik. Tony keek me aan. Ze had dezelfde blauwe ogen als Joline.

“Daar ben ik oprecht blij om. Geniet van elkaar!”

Bengel sprong tegen me op en vroeg om aandacht. Ik knielde en ze likte mijn gezicht af.

“Hoho dame, dat is voortaan mijn werk”, zei Joline lachend.

De hond had het er moeilijk mee dat ze weer wegging. “Kalm, Bengel… ik kom snel weer terug.” Langzaam reed ik de oprit af.

Nog één knipper met de alarmlichten en toen was het huis uit m’n spiegels verdwenen.

Het was een paar minuten stil in de auto, op een paar snikken na. Eenmaal op de snelweg legde ik mijn hand op haar knie. “Gaat het weer?” “Nu wel weer… ik moest wéér janken. Je bent met een emotioneel wrak op pad, Kees Jonkman. En m’n ...