Mini - 107 - Sex Verhalen

Mini - 107

... man-handling had. Dat heeft hij de eerste paar maanden bij DT ruimschoots bewezen. De Piraten zijn inderdaad een ‘team’ geworden, met een hoofdletter. Kees, dank daarvoor. Wat ik echter niet wist toen ik hem aannam, was dat hij ook ‘’woman-handling’ bleek te hebben. Het resultaat daarvan is dat we nu, via wat omwegen, ook een perfecte Teamleider Backoffice hebben. Hartelijk gefeliciteerd allebei. We zullen jullie huwelijk met vreugde meevieren!”

Een applausje volgde en daarmee was de bijeenkomst ten einde. Lachend gingen we weer aan het werk. De eerste resultaten van de samenwerking tussen DT en Damen waren al zichtbaar in de mail, maar ook andere projecten eisten aandacht. Om vijf voor twaalf zette ik de computer op stand-by en kleedde me om sporttenue: trainingspak, gymschoenen en een muts. Het was fris buiten, en als ik niets op mijn hoofd had, kreeg ik steevast koppijn. Ik liep naar de hal, waar al een paar Piraten stonden. Even later kregen we gezelschap van Joline, Fred, Gonnie en Marion. Ook Theo kwam erbij. In totaal een gezelschap van zo’n tien mensen.

Fred nam de leiding. “Goed mensen, leuk dat jullie meelopen. We doen het rustig aan vandaag: de eerste kilometer even warm worden, daarna wil ik een speedmars lopen door de weilanden. Drie kilometer, afwisselend twee minuten looppas, één minuut gewone pas. De tijd die daarvoor bij de Infanterie staat is 24 minuten, maar goed… Jullie zijn geen Infanterie. Kees, jij loopt achteraan als veegwagen; als ik te snel ...

... ga, geef je me een brul. Na de speedmars nog 500 meter rustige dribbel en 300 meter gewoon lopen, dan zijn we weer terug op honk. In totaal zijn we zo’n veertig minuten lekker bezig. Daarna wacht de beloning in de vorm van een warme douche en je zelfgesmeerde lunchpakket. En een kopje automatenkoffie…” Hij trok een smerig gezicht en we moesten lachen.

Even later liepen we buiten. De eerste 500 meter binnen het bedrijventerrein, daarna kwamen we tussen de weilanden. Daar was het aanmerkelijk frisser! Ik was blij met m’n muts. Op een kruising stond Fred stil en riep, boven de wind uit: “Oké… Hier start de speedmars! Een simpel rondje: drie maal 1e weg rechts, en je komt hier weer uit. Blijf bij elkaar, dat scheelt je ook tegenwind. Als je achter raakt bij het looppassen, kun je bijtrekken als de rest gewoon loopt.” Hij zweeg even, keek de groep doordringend aan en zei: “En denk aan mijn motto: Niet goed is opnieuw!” Marion stond vlak achter me en ik hoorde haar zuchten: “Oh nee hé…” Ik keek even naar haar en lachte. Ze stak haar tong uit. “Oké mensen, vooruit; looppas!” Fred keek op z’n stopwatch en begon te dribbelen.

Hij had er een redelijk tempo in; niet té snel. Maar tijdens het gewone lopen marcheerde hij wel pittig door. En na een paar honderd meter begon het ook nog eens te gieten; de regen kwam bijna horizontaal voorbij en sloeg hard in ons gezicht. Angelique en Marion moesten bijna looppassen als Fred gewoon liep. Henry hield Angelique in de gaten en trok haar soms ...