Mini - 107 - Sex Verhalen

Mini - 107

... vooruit, maar Marion had niemand die haar hielp, totdat André omkeek en haar zag afzien. André liet zich wat zakken, greep Marion’s hand en trok haar naar voren. Ook Theo had er moeite mee, maar zodra ik in de buurt kwam, haalde hij ergens energie vandaan en bleef bij de groep, hijgend en blazend.

Zo kon ik ook weer bijsluiten en was het groepje weer compact. Na de derde keer rechtsaf slaan werd het was makkelijker: we hadden nu de wind in de rug en de eindstreep in zicht. De groep bleef mooi bij elkaar en samen kwamen we op de startkruising aan. “Goed zo mensen… Even heel kort: Prima gedaan. De rest vertel ik in de hal wel, want anders staan we hier te verkleumen. Een licht looppasje richting DT!” Fred ging weer voorop, inderdaad in een aanzienlijk rustiger tempo en bijna niet hijgend stonden we zes minuten later in de warme hal: tien mensen in een bonte verzameling kliedernatte sportkleren, stuk voor stuk rood in het gezicht en zwetend.

“Zo… Dát was even lekker, nietwaar?” Fred keek grinnikend rond. “Oké mensen einde grap; jullie hebben het prima gedaan! Bij elkaar gebleven, soms elkaar even helpen… Dat mág hé? Het gaat niet om het individu, maar om de groep! En de tijd is uitstekend: 25 minuten! Dat is één minuut langer dan de eis van de Infanterie.” Hij kuchte even. “Waarbij wel opgemerkt moet worden dat de Infanterie bepakt en bezakt is met zo’n 25 kilo per man. Maar goed, dat zijn jonge gasten; wij zijn bijna allemaal wat rijper en verstandiger. En geen ...

... Infanterist. Mijn complimenten! Over een paar maanden lopen jullie, ook met 25 kilo op je lichaam, óók onder de 24 minuten!” André gromde: “Hé sergeant-majoor… Dit is een Ingenieursbureau. Geen Infanteriecompagnie, verdomme.”

Fred grijnsde. “André, het is nooit te laat voor een carriéreswitch. En nu douchen, weer netjes aankleden en over een kwartier in de koffiecorner verzamelen!” Gniffelend gingen we uit elkaar. Gelukkig waren er op elke verdieping een tiental douches, netjes verdeeld over ‘dames’ en ‘heren’, dus niemand hoefde lang te wachten. En een kwartier later stonden we in de koffiecorner. Fred als laatste. Die kwam met een grote gebaksdoos in zijn handen. “Nee, wat er op staat, zit er niet in, maar het is wel lekker. Gisteren door mijn liefje zelf gebakken: krentenbollen waarbij je een keertje niet van de ene naar de nadere krent hoeft te fietsen.” Hij deelde grote krentenbollen uit.

“Verdorie Fred… Dit is al een lunchpakket op zichzelf!” Theo bekeek zijn krentenbol. “Dat klopt bijna, Theo. Maar wij gebruiken speciaal meel, wat redelijk licht verteerbaar is. Dit is het equivalent van twee boterhammen, maar een stuk smakelijker. En… met liefde gebakken natuurlijk.” We kletsten nog even na; daarna ging iedereen weer aan het werk. Ik keek stiekem op m’n horloge: het was vijf voor één. Een uurtje bezig geweest, inclusief omkleden en lunch. Prima…

Ik liep even bij Theo naar binnen. “En? Beviel het een beetje, baas?” Hij keek me nors aan. “Ik heb kreeg vandaag ernstig ...