Mini - 107 - Sex Verhalen

Mini - 107

Woensdagochtend: het gewone ritueel. Wekker een klap geven, Joline een ochtendknuffel geven (dat was nooit gewoon) wassen, scheren en samen ontbijten. Joline had een nette blauwe jurk aangetrokken. Het collier kwam ook hierop schitterend tot zijn recht. Ze trok wél een vestje er overheen aan. "Ik wil niet meteen alles verklappen, Kees!"

Tijdens het ontbijt overlegden we even hoe we binnen DT ons voorgenomen huwelijk zouden aankondigen. Uiteindelijk kwamen we erop uit dat we het Backoffice, Theo en de Piraten om tien uur zouden vragen om in de groepsruimte van de Piraten te verzamelen. Tenslotte zouden zij allemaal uitgenodigd worden. De rest van DT zouden we per mail op de hoogte stellen. Vlak voordat we vertrokken zei Joline plotseling: “Wacht even… Het is woensdag, dus wordt er in de lunchpauze gerend. Kees, even trainingspakken, douchespullen en verschoning pakken!” Ik mopperde. “Potverdorie Jolien, we zijn gisteren al afgeknepen. En dan vandaag wéér rennen?” Ze kneep haar ogen samen. “Jawel meneertje. Ik schat zo in dat het rennen van vandaag iets minder inspannend is als de training gisteren. Beschouw het maar als een verlate cooling down. Húp, spullen pakken!”

En tien minuten later zaten we, met twee weekendtassen op de achterbank, in de auto.

Eenmaal in Gorinchem verzamelden we in de koffiecorner voor de eerste kop koffie, daarna gingen we aan het werk. Ik vertelde de Piraten dat we rond tien uur wat bezoek zouden krijgen, dus dat de groepsruimte even wat ...

... drukker zou worden. Wie er zouden komen, liet ik lekker in het midden. Het leverde een paar verbaasde gezichten op. Om vijf voor tien kwam Joline mijn bureau binnen. “Kees… Wij komen over een minuut.” “Oké schat. Ik roep Theo en Angelique er ook even bij.” Even later liep ik met de laatste twee de groepsruimte binnen. Fred had het Backoffice op sleeptouw genomen, Joline had Chantal uit de receptie geplukt.

“Zo mensen, dank je wel dat jullie even hier konden komen…” “Wij waren hier al, hoor Kees…” was het droge commentaar van Henk. “Zeg nou maar gewoon wat je op je lever hebt.” Ik keek sip naar Joline. “Ik voel een zekere weerstand onder mijn personeel…” Joline gniffelde. “Zal ik het maar weer opknappen voor je?” Ze keek rond.

“Lieve collega’s, Kees en ik hebben jullie even verzameld voor het volgende: Kees heeft mij tijdens onze vakantie ten huwelijk gevraagd. Ik hoefde niet over het antwoord na te denken: dat was een volmondig ‘ja!’. Bij deze nodigen we jullie uit om samen met ons, ergens eind Mei, begin Juni onze complete trouwdag mee te maken en te vieren.”

Verder kwam ze niet, want het gezelschap begon te fluiten en te klappen. Toen het lawaai een beetje was afgelopen, maakte Joline de bovenste knopen van haar vestje los, zodat het collier zichtbaar was. “Nee, hij heeft me niet omgekocht; met dit collier kwam hij pas op de proppen toen ik antwoord had gegeven. En aan dit collier zit een klein verhaaltje vast, maar dat mag Kees vertellen.” Er werd weer gefloten en ...