Mini - 107 - Sex Verhalen

Mini - 107

... Angelique, die naast mij stond, hoorde ik zachtjes zeggen: “Dát is mooi…”

Toen het weer een beetje stil was, vertelde ik het kort hoe ik aan het collier gekomen was en eindigde met: “In een kwartier tijd was ik vijf kilo kwijt aan zweet, zó benauwd had ik het dat Joline iets door zou krijgen. En ik kon die juwelier tijdens dat kwartier wel villen! Maar goed, de beloning kwam uiteindelijk, toen ze ’s avonds, na mijn aanzoek, het doosje uitpakte waar het collier in zat. Ik heb nog nooit iemand zó verbaasd zien kijken als mijn geliefde op dat moment… Dat maakte het dan wel weer de moeite waard.” Het gezelschap moest lachen.

Stuk voor stuk kwamen ze naar ons toe om te feliciteren: Joline kreeg knuffels en ik van de dames ook een knuffel en van de heren een hand. Behalve van Fred; die sloeg zijn armen om me heen en gromde in mijn oor: “Proficiat, bud. Hadden we zeven jaar geleden niet gedacht, toen we in de zandbak liepen en op Talib-jacht waren…” Ik keek hem aan. “Nee makker. Maar je weet niet half hoe gelukkig ik ben.” Hij grijnsde. “Ik heb een redelijke indicatie. Jullie zijn voor elkaar gemaakt.” Toen pas viel het me op dat het stil was geworden in de groepsruimte. Fred ook. Hij draaide zich om. “Mogen twee buddy’s elkaar niet even knuffelen? Nu kan het nog, straks is hij getrouwd en krijg ik ruzie met Joline als ik hem een knuffel geef.” Joline schoot in de lach. “Van mij krijgen jullie toestemming om ook ná ons huwelijk te knuffelen, heren.” Ik gaf haar een ...

... knipoog. Ze had precies het juiste gezegd om de vrolijkheid er in te houden.

Na Fred kwam Angelique. “Kees, ik ben héél blij voor jullie.” Ze reikte omhoog om me te omhelzen, maar Fred tilde haar zonder moeite op. “Zo kun je er beter bij, kleintje.” Ze gaf me drie zoenen, toen zette Fred haar weer neer. Angelique draaide zich om en ik verwachtte een scherpe opmerking. Maar het enige wat ze lachend zei was: “Best wel makkelijk, zo’n mobiele kraan in de buurt. Dank je wel, Fred.” Hij knipoogde. “Graag gedaan, kleintje.” Die waren ondertussen ook aardig aan elkaar gewaagd! Marion kwam blozend op ons af. “Ik ben blij voor jullie. Gefeliciteerd!” Joline kreeg een knuffel, ik een verlegen hand. Als laatste feliciteerde Theo ons en Joline zei, na zijn drie zoenen: “Theo, ik verwacht wel dat je Gertie meeneemt. Die krijgt binnenkort sowieso nog een uitnodiging voor een high-tea.” Hij lachte. “Ik zal het aan de directrice doorgeven. En oh ja: tijdens de lunch loop ik met jullie mee.” Hij dempte zijn stem. “Ik heb Gertie verteld van jouw preek over die vijf kilo en ze gaf je groot gelijk. Dus ik zie graag dat trainingsschema van je tegemoet.” “We gaan eens kijken wat Fred voor rondje in gedachten heeft, Theo. Maar mooi dat je meeloopt!”

Theo tikte even met een lepeltje op een mok en het werd stil. “Mensen, ik ben hier ontzettend blij mee. Toen ik Kees een aantal maanden geleden aannam, was dat voor 70% op basis van technische know-how. 30% op basis van een onderbuikgevoel dat hij wel ...