Mini - 102 - Sex Verhalen

Mini - 102

... ik ook maar iéts van je angst merk; dan breekt de pleuris uit in de vorm van..” Verder kwam ik niet. “Hel, stookruimte dertien, jaja, ik weet het.” Een voorzichtig lachje was op haar gebied zichtbaar. Ze ging aan de slag met een zakdoek. “Make-up heb ik niet meer bij me.” Joline haalde een fles water uit haar weekendtas. “Hier. Maak je zakdoek hiermee nat en dep je ogen. Dan is het straks niet meer zichtbaar. En na de eerste plons zal iedereen toch wel rode ogen hebben, dus dan val je niet meer op.”

Een halfuurtje later reden we het terrein van het trainingscentrum op. “Zo dames, we zijn er. Eerst koffie.” We waren niet de eersten; de meeste piraten kwamen uit de buurt. Alleen Fred woonde relatief ver weg, maar ook hij was er al. Ik ving een onderzoekende blik van hem richting Marion op. Hij zág het, de schurk. Ik liep naar hem toe. “Hé makker, goed om jouw lelijke kop weer eens te zien. Heb je het een beetje kunnen redden zonder directe aansturing, of heb je weer lopen freewheelen?” Hij gromde. “Eerst even plassen, Kees. Ik ben ook net binnen.” “Goed plan, ik ga met je mee.” Op de WC draaide hij zich naar me om. “Wat is er met Marion aan de hand?” “Durfde niet. Was panisch. We hebben haar opgehaald om te zorgen dat ze er niet tussenuit kneep.” Hij knikte. “Goed zo. Ze was vorige week vrijdag al vrij stilletjes. Ik dacht al zoiets.”

Ik kreeg een klap op mijn schouder. “Goed bezig, maat.” Ik haalde diezelfde schouder voorzichtig op. “Joline’s werk. En wil je Marion ...

... niets, maar dan ook helemaal niets laten merken? Tenzij dat ze flipt.” Hij knikte. “Ze moet het nu zelf rooien.” We plasten alsnog, liepen toen terug de kantine in en pakten een bak koffie. Om acht uur werden we in het leslokaal gevraagd en begon de cursus. Voor de meeste piraten een herhaling, voor Joline, Angelique, Marion, Fred en André was het allemaal nieuw. Een fimpje over de gevaren van onderkoeling, uitleg over het overlevingspak, de vrije val reddingsboot, bij elkaar blijven tijdens een ongeval, hoe je op een reddingsvlot moet klimmen, enzovoort. Om tien uur was er weer koffie. “Daarna hijsen we ons in overlevingspak en gaan we het water in, mensen. Je mag je gewone kleren aanhouden; je mobieltjes en andere kostbaarheden zou ik in een kluisje leggen. Als je iets kwijtraakt, vindt de volgende cursist plotseling een gloednieuw mobieltje in zijn overlevingspak…”

Joline en ik aten nog snel een paar boterhammen. “Even een bodempje leggen hoor… Straks moeten we flink aan de bak.” Na de pauze liepen we naar het kleedlokaal. Overlevingspakken werden uitgereikt. Fred en Angelique kregen een gloednieuw pak. “Twee weken terug hebben we de maatvoering maar wat uitgebreid. Het pak moet wel enigszins passen!” Toen we allemaal in het pak zaten, maakte Henry een paar groepsfoto’s. Daarna liepen we schommelend naar het buitenbad. Joline zorgde ervoor dat Marion als eerste het water in ging. Letterlijk met een trap onder haar achterwerk. Ze gaf een gil, maar eenmaal in het water bleef ...