Mini - 102 - Sex Verhalen

Mini - 102

Om half zes klonk het geluid van de wekker en meteen een brom naast me. “Dát zouden ze nou eens moeten verbieden. Voor dag en dauw opstaan om aan het werk te moeten…” Ik draaide wekker de nek om en rolde naar de andere kant van het bed. “Goedemorgen, lekkere mopperkont. Wat zeur je nou? Nu kun je eens betaald genieten van je ochtensport en is het wéér niet goed…” Ik kuste Joline.

Even later zei ze: Wat ik van jou heb begrepen is het eerst een boel theorie, en pas daarna poedelen, Kees. Dus misschien is het wel middagsport. Maar goed, we gaan die andere dwazen van DT weer zien, da’s ook wat waard. Kom, eruit.” We douchten snel en kleedden ons aan. “Makkelijke kleren schat. Geen frivole rokjes en zo.” Een schuine blik was de reactie. “Je denkt toch zeker niet dat ik in m’n Franse lingerie en minirok het zwembad in plons, he Kees?” Ze trok een spijkerbroek aan, bloes en trui. “Schone kleren mee, schat. Je ligt weliswaar in overlevingspak in het water, maar je eigen kleren kunnen nat worden.”

Tijdens het ontbijt ging Joline’s telefoon. Ze keek op het display en keek me aan. “Marion…ben benieuwd wat ze heeft te melden.” Ze nam op. “Goedemorgen Marion, met Joline. Zeg het eens…” Na een paar seconden zette ze de telefoon op de speaker en het eerste wat ik hoorde was een huilende vrouw afgewisseld met “Ik durf niet!”

Joline zuchtte. “Marion, dit hoort gewoon bij je werk. Als jij je werk serieus neemt, is dit de zure appel waar je doorheen moet. Het is ook geen hobby van mij ...

... om in een omkieperende heli te zitten, maar….” Een aantal snikken waren hoorbaar. Joline verstrakte. “Marion, luister goed. Wij stappen zo meteen in de auto. Over drie kwartier staan we voor jouw deur. Jij staat dan klaar in makkelijke kleren met een weekendtas met verschoning bij je. Je stapt in, rijdt met ons mee en doet gewoon mee met die training, begrepen? Alle piraten doen mee, Fred, ik, Angelique… Er kan je niks gebeuren. Je gaat toch potverdomme niet als een sneue muts thuis zitten piepen? En hoe denk je dan morgen in Gorinchem aan te komen?”

Het was even stil, en toen klonk een zachtjes “Ja, maar…” Joline zei zacht, maar ó zo duidelijk: “We hadden afgesproken dat we die uitdrukking niet meer van van jou zouden horen, jongedame. Over drie kwartier pikken wij je op. En wee je gebeente als je vandaag ook maar iets laat merken van je angst. Dan stuur ik die vent op je af waar Fred nog steeds nachtmerries van heeft. Zorg dat je klaar staat. En denk er goed aan: er is géén alternatief, begrepen?”

Ze verbrak de verbinding en ik applaudisseerde. “Honderd punten, schat. Met name je dreigement om mij op haar af te sturen. By the way: wat moet ik dan doen? Haar troostend in m’n armen nemen en knuffelen?” Joline keek me aan. “Als je dát doet, stuur ik Fred op jou af, vriend Jonkman. Je geeft haar maar een trap voor haar kont. Kom, neem de rest van het brood mee in een plastic zakje, we moeten een omweggetje maken.” Zij pakte het brood in, ik pakte de weekendtassen en even ...