Mini - 102 - Sex Verhalen

Mini - 102

... later waren we onderweg naar Werkendam. “Ik ben benieuwd of haar pa hier van af weet…” mijmerde Joline zachtjes. “Ik denk het niet. Als dat zo was, had hij haar al bij kop en kont gepakt en was desnoods zelf naar Dordrecht gereden.”

In Werkendam moest ik een paar keer slingeren om op de dijk te komen, maar 42 minuten na het telefoontje stonden we voor het huis. De vader van Marion deed open. “Goedemorgen! Nu kan ik jullie zelf de hand schudden… Hans de Groot, aangenaam.””Dag Hans. Wij komen je dochter ophalen voor zwemles.” Hij verstrakte even. “Ik had zoiets gehoord vanochtend vroeg. Ik heb mevrouw even… ahum… toegesproken.” Achter hem ging een deur open en Marion verscheen. Rode ogen. “Goedemorgen… Sorry dat ik jullie alwéér lastigval….” Joline keek haar strak aan en zei bits: “Instappen.” Meer zei ze niet.

Marion sloeg haar ogen neer en liep langs ons heen de auto in. “We vertellen vanavond wel hoe het gegaan is, Hans.” Hij knikte. “Blijf dan ook eten. Kan ik jullie wat beter leren kennen.” Joline knikte en lachte. “Fijn! Dank je wel! Tot vanavond dan. We bellen wel hoe laat we er ongeveer zijn.” Hij knikte. “Pas goed op haar.” Ik knipoogde. “Gaat goed komen. Desnoods met een trap onder haar achterwerk.” We liepen naar de auto.

Marion zat achterin. Joline deed de andere achterdeur open en ging zwijgend naast haar zitten. We reden in stilte weg. Joline zei niets, ik hield m’n mond, de radio stond uit… De stilte was beklemmend. Na tien minuten barstte Marion los. ...

... “Zég dan wat! Dit is niet uit te houden!” Joline zei zachtjes: “En wat had mevrouw dan gewenst dat we zouden zeggen? ‘Goedemorgen Marion, wat fijn dat je met ons mee wil rijden en we maken er een leuke dag van?’ Ik dacht dat je de afgelopen maand iets geléérd had…” Het was even stil en toen knalde door de auto: “Maar ik kan niet zwemmen!!”

“Welkom bij de club”, zei ik droog. “Dacht je nou écht dat al die lui in de offshore konden zwemmen, Marion? De meesten verzuipen nog in hun eigen badkuip. Dáár is deze cursus voor bedoeld, dame. Om je in ieder geval een kans te bieden om te overleven als je vanaf een boorplatform in de Noordzee dondert.” Het bleek dat ze sinds ‘schoolzwemmen’ nooit meer een zwembad van dichtbij gezien had. “Nou, dan is dit meteen je kans om over die angst heen te komen. Je wordt straks letterlijk in het diepe geflikkerd.” Joline zei het droogjes en in mijn spiegel zag ik de paniek bij Marion weer toeslaan.

Ik vulde aan: “In een overlevingspak waarin je niet kunt zinken, hoor. En bovendien zijn er een stuk of tien vrijwillige en twee beroepsredders in de buurt.” Ik keek nog even goed in de spiegel en zag twee rode ogen. “En nou ga je verdomme je gezicht opknappen, huilsporen camoufleren en gedraag je je de rest van de dag als een grote meid. Je bent twee en twintig jaar. Gedraag je daarnaar. Toen ik twee en twintig was had ik het commando over tien kerels in Afghanistan en vocht ik tegen Taliban. Dát is pas een reden om bang te zijn! Wee je gebeente als ...