Mini - 102 - Sex Verhalen

Mini - 102

... ze rustig. Eén voor één kwamen we erbij en vormden een kring in het water. “Blijf onder alle omstandigheden elkaar vasthouden! Je wordt zó door de golven uit elkaar geslagen en in je eentje ben je een stuk minder zichtbaar dan als groep!” De instructeur zette de golfslag-installatie aan en we werden flink heen en weer gesmeten in het water. Ik was blij dat ik een bodempje van boterhammen had gelegd, want dit was een prima manier om iemand zeeziek te maken.

Na wat oefeningen gingen we er weer uit. Volgende onderdeel: springen vanaf hoogte in het water. We moesten een tien meter hoge toren op en van daaruit in het water springen. Ook een bepaalde techniek, met één hand op je capuchon. “Marion, voorop. Jij leidt vandaag.” Ik zorgde dat ik vlak achter haar de toren op liep en gromde zachtjes: “En geen grappen dame. Je springt zo meteen of je krijgt een trap.” Ze keek om. “Ik spring zelf wel.” Eenmaal boven, met de instructeur ernaast, gaf hij de laatste aanwijzingen. “Ben je er klaar voor?” Marion knikte. “Go!” Ze sprong meteen, kwam in het water en zwom meteen opzij, zoals geleerd. Ik spring achter haar aan, daarna Joline, Angelique, alle Piraten en Fred sloot de rij. Ik greep Marion bij haar pak. “Goed zo! Doorgaan op deze manier!” Ze knipoogde.

We vormden een kring in het water en weer werd de golfmachine aangezet. Even later werd een reddingseiland in het water gegooid. Dat moesten we openmaken, zichzelf op laten blazen en dan aan boord gaan. Fred ging als eerste aan ...

... boord. “Jullie levende hijskraan!” Eén voor één hees hij ons op het vlot en we hielden appel. Iedereen was aan boord. De instructeur zei droogjes: “Vergeet die flauwekul van ‘vrouwen en kinderen eerst’. Degene die het dichtst in de buurt is, klimt er in en grijpt de rest. Dáárom is het zo belangrijk dat je elkaar vasthoudt. We doen het nu nog een keer, maar dan gaat u, mevrouw, als eerste het reddingseiland op.” Hij wees Angelique aan. Die gniffelde. “Ik denk dat ik er een paar gewoon laat verzuipen…” Wéér de toren op, wéér springen, maar nu in water met golven van een meter hoog. Dat voelde toch iets anders. Wéér het reddingseiland klaar maken en Angelique kroop er behendig in. Door stom toeval was Henk het dichtst in de buurt en ze greep hem vast en trok hem aan boord. “Jullie redden je wel hé? Wij gaan oefenen voor onze huwelijkreis…” Ze deden het luik dicht, wat hen op een serieuze snauw van de instructeur kwam te staan. Bedremmeld haalden ze iedereen aan boord en eenmaal aan de kant kregen ze er flink van langs.

“Leuk dat jullie verkering hebben en zo, maar we zijn hier met een serieuze oefening bezig. Wat je nu als ‘geintje’ ziet, is straks bittere werkelijkheid, denk daar goed aan!” Beiden boden hun excuses aan en de instructeur zei droogjes: “Oké. Geaccepteerd. Mijn motto is: ‘niet goed is opnieuw’, dus…” Een aantal van ons schoten in de lach. “Die hebben we vaker gehoord…” Het bleek dat de instructeur een voormalig Marinier was. Wéér de toren op. Marion bleef een ...