Mini - 17 - Sex Verhalen

Mini - 17

... teruggetrokken en stug. Al snel zaten we in een grote kring op het terras. Het was er prima weer voor; overdag was het warm geweest.

Tijdens de koffie vroeg Rob me: “Zeg Kees, nu moet je me toch eens vertellen: hoe kom jij als relatieve starter op de woningmarkt nou aan zo’n schitterend penthouse?” “Nou Rob … Als je dit ‘schitterende penthouse’ drie jaar geleden had gezien, had je er nog geen stuiver voor gegeven…” Ik vertelde wat de renovatie had ingehouden en eindigde met: “Anderhalf jaar duurde dit project, waarvan ik het eerste jaar in mijn studeerkamer heb geleefd en in de hal heb geslapen. De andere ruimten waren nog niet bewoonbaar. Maar langzaam maar zeker werd het wat. Kortom: bloed, zweet en tranen, maar het resultaat is naar mijn zin.” “En ook naar de mijne” merkte Joline droog op. “De eerste keer dat ik hier kwam schrok ik me wezenloos. Ik dacht in een ‘aardig flatje’ terecht te komen; dat pakte iets anders uit. Mijn ridder op het witte paard bleek in een heuse kasteeltoren te resideren.”

“Nou Joline”, merkte Melissa op, “die kasteeltoren kennen wij nog als ‘onverklaarbaar bewoonde woning’. Een jaar geleden logeerden Clara en ik hier een weekend. Sliepen in de woonkamer. En toen begon het ’s nachts een partij te onweren en te regenen… In no-time stond de vloer blank, onze luchtbedden dreven zo ongeveer de keuken in. En tot overmaat van ramp sloeg de bliksem hierboven in, op het lifthuisje. Ik ben nog nooit zo snel m’n bed uitgegaan en naar de studeerkamer ...

... gerend, samen met Clara. Daar waren ten minste gewone ramen en een stuk minder herrie. En wat denk je? Meneer Kees lag gewoon te maffen. Alsof er niks aan de hand was. We hebben onze luchtbedden naast zijn bed neergelegd en probeerden bibberend van schrik weer te slapen. Weinig kans: we hebben een half uur daverend onweer moeten doorstaan voordat het een beetje rustig werd in de atmosfeer. En Kees lag de hele tijd een compleet regenwoud om te zagen. En toen het onweer weggetrokken was, en we net sliepen, moest meneer hier naar de WC, stond op en brak bijna z’n nek over ons. Wij wéér wakker, nu van negentig kilo boze broer die over ons heen viel en een stel knetterende militaire vloeken en blauwe plekken…”

Ik moest lachen. “Ja, dan moet je ook vertellen wat er daarna gebeurde, Melissa…” Ze keek me wat sip aan. “Hmmm… Uiteindelijk eindigde het er mee dat Claar en ik in Kees’ z’n bed gingen liggen en Kees op een luchtbed op de grond. Wij lagen nog steeds te bibberen van de schrik.” “Nou ja”, zei Joline, “dan hadden jullie ieder geval de ruimte, op een bed van een meter tachtig breed.” Melissa schudde haar hoofd. “Niks ervan… Dat tweepersoonsbed heeft hij pas een paar maanden. Voor die tijd sliep hij in een gewoon éénpersoons bedje. En daar moesten wij ons inproppen. Elke keer als één van ons zich wilde omdraaien, flikkerde de ander het bed bijna uit. En ja, we zijn eeneiige tweelingen, maar synchroonslapen hebben we nog niet geleerd… Is zo ongeveer de langste nacht van ons ...