Mini - 17 - Sex Verhalen

Mini - 17

De dinsdag en de woensdag verliepen op het werk zonder noemenswaardige incidenten. Mevrouw Zomers hield zich gedeisd en ik moest hard aan het werk. Wel belde ik woensdags met m’n ouwe dienstmaat Fred. Die werkte nu bij een inlichtingen-eenheid van Defensie. Aan hem vroeg ik of hij meer gegevens van Ray Holtinge kon opzoeken. Rond elf uur kreeg ik een telefoontje terug: de mobiele telefoon van meneer Holtinge was al onderwerp van aandacht van de politie en inlichtingendiensten.

Ik kreeg (uiterst illegaal!) een link waarop ik kon zien waar de telefoon van meneer was én alle plaatsen die hij had bezocht sinds de breuk met Joline. Tot mijn geruststelling kwam hij niet dichter bij Gorinchem dan 20 kilometer. En al helemaal niet in de buurt van Veldhoven. Wél had zijn telefoon een aantal keren contact gemaakt met een netwerk bij Joline’s woning. De laatste keer notabene de vrijdag dat wij elkaar voor het eerst hadden gesproken. Gelukkig overdag, toen ze niet thuis was. Wel een teken dat hij nog steeds op jacht was.

Tijdens de pauze zei ik dat tegen Joline. Ze schrok behoorlijk. “Lieverd, je bent nu veilig. Er is geen link tussen jou en mij, en de enige dag dat je nog in Ter Aar bent is aanstaande zaterdag.”Joline zweeg een tijdje, tot we bijna terug waren bij het kantoor. Toen draaide ze zich naar me toe. “Weer een reden om dankbaar te zijn dat wij elkaar hebben ontmoet… Wat moet ik zonder jou?” Ik grinnikte. “Niet vrijen, dat is wel duidelijk. Kom, aan ’t werk jij! ...

... Representatief zijn en koffie schenken voor Zomers…AU, verdomme!” Ze trapte expres op mijn voet en keek me met een donkere blik aan. “Gaan we het gezellig houden vandaag?”

De middag ging vlot voorbij; een nieuw project stond in de startblokken en ik moest mijn team indelen en de mannen informeren wat er op stapel stond. Om half vijf deed ik de deur achter me dicht, pikte Joline op en samen reden we naar huis. Rond half acht zou het bezoek komen: Rob, Tony en Ton Boogers, mijn ouders en de tweeling. We aten snel, maakten de hapjes klaar, zetten koffie en drankjes klaar om ons vervolgens te verkleden. Klokslag half acht stond Ton voor de deur, twee minuten later gevolgd door zowel de Boogers- als de Jonkmanclan. Die hadden samen in de lift gestaan, zich pas bewust van de identiteit van de anderen toen ze in de gang op de negende verdieping allemaal één kant op liepen. Dit leidde tot grote hilariteit bij de deur; toen ik opendeed schudden de twee familie’s net elkaars handen. Bengel was er ook bij en schoot meteen naar binnen toen zij Joline zag.

“Nou, ik hoef jullie niet meer aan elkaar voor te stellen, zie ik wel…” Joline en ik moesten vreselijk lachen. Rob en Tony Boogers begroetten Ton, die al binnen was, met knuffels en een handdruk. Mijn pa en ma en de zusjes kenden Ton uiteraard nog niet, dus die moest ook geïntroduceerd worden. Ik lette vanaf de zijlijn even op de reactie van de tweeling op Ton z’n verschijning. Melissa was haar melige zelf, Clara daarentegen reageerde vrij ...