Awakenings 3 - Sex Verhalen

Awakenings 3

Hoofdstuk 6

(Daniel)

Moeder was in de woonkamer de tafel aan het dekken. Ik nam het van haar over en begon het be-stek naast de borden te leggen.

‘Lief van je, Daniel. Enne, is je stuk af?’

‘Ja, en ik zal je vertellen dat het me best veel moeite gekost heeft; ik voelde me bepaald geëmotio-neerd. Maar goed, het is af’, ik overhandigde haar 2 A4tjes, ‘alsjeblieft, ik ben benieuwd wat je er van vindt’.

Eveline ging aan tafel zitten en begon de tekst aandachtig door te lezen. Ik keek door het raam naar buiten en wederom overdacht ik de consequenties, althans dat probéerde ik. Hoe zou ieder-een reageren? Wat zou de schoolleiding doen (nou ja, ik hád wel een vermoeden…)? En niet te vergeten mijn vriend Sven! Dat zou nog wel eens moeilijk kunnen worden….. Sven, mijn vriendje, mijn maatje door dik en dun, hoe zou hij het opvatten? Morgen – donderdag- was “D Day”, en zou de 1e fase van Plan Daniel van start gaan.

Moeder zette haar leesbril af en keek me peinzend aan.

‘Het is echt een heel goed stuk, Daan, mijn complimenten!’

Ik keek haar aan. ‘Dank je, moeder, en ik kijk uit naar de impact die het zal hebben. Ik heb me nu helemaal ingeleefd in mijn ‘rol’, en denk dat ik goed genoeg ben voorbereid…..’

‘Ik help het je hopen, Daniel. Overigens vind ik het moedig van je, het is bepaald niet niks wat je in gang zet, zeker als je bedenkt dat jij, ik wij allemaal toch leven in een tijd en in een behoorlijk Christelijke omgeving waar dit bepaald geen gemeengoed is. ...

... ……. Ik ben trots op je, lieverd, echt waar!’

‘Dank je, en dit maakt het bepaald een stuk makkelijker voor me, te weten dat jij pal achter me staat..!’

We dekten samen de tafel. Claire en Eric voegden zich bij ons en we gingen eten.

Na de maaltijd ging ik naar boven m’n sporttas halen, want het was het wekelijkse tennisavondje met Sven en anderen die eventueel aanwezig waren, van onze school of daarbuiten. Deze sport-avond was me echt heilig en er moest toch echt heel wat ernstigs aan de hand zijn om deze weke-lijkse routine te laten schieten. Op de eerste plaats was ik zeer op Sven gesteld, maar meer nog genoot ik op deze avonden van hem als sparringpartner; hij was echt zoveel beter als ik en liet me – soms letterlijk – alle hoeken van de tennisbaan zien. Ik was kapot na afloop, maar het deed me erg goed, ach, Mens Sanus in Corpore Sano nietwaar?

Nadat ik alles in m’n tas had gepropt zei ik Eveline Claire en Eric gedag en klom op m’n fiets, op weg naar de tennishal.

Tegen achten had ik me omgekleed, Sven stond al op de baan, Richard was er ook, Annika was na weken afwezigheid ook weer eens aanwezig, en we gingen aan de slag.

Het werden inderdaad een paar pittige partijtjes, vooral omdat Sven, toch de meest deskundige van ons allemaal met zijn geschreeuw ons werkelijk tot het uiterste dreef.

Tegen half 10 liep Annika naar de kant, terwijl ze uitriep dat ze niet meer kón en er daarom maar een punt achter zette. De rest van ons ging naast haar zitten en we ...