Verdwaald - 3 - Sex Verhalen

Verdwaald - 3

Dag 3

Toen Arnout wakker werd en zijn ogen opende, keek hij recht in het gezicht van Joaquin, dat slechts enkele centimeters van het zijne verwijderd was. Het eerste gevoel waar hij zich bewust van werd, was zijn piemel die tegen die van zijn vriendje aan lag. Meteen begon hij stijf te worden. Arnout legde een hand op de zij van Joaquin en volgde de welvingen van zijn lichaam richting zijn zachte, welgevormde billen…

‘Ahem.’

Verschrikt draaide Arnout zich om en kwam half overeind. Bij de ingang van hun hol zat een jongen naar hen te kijken. ‘Watizzer?’ vroeg Joaquin, die wakker werd van Arnout’s schrikreactie. Toen hij de andere jongen zag zitten sperden zijn ogen open.

‘Ehm… Hallo,’ zei de jongen. Hij droeg een korte broek en een hemd dat half van zijn lijf gescheurd leek. Om zijn arm zat een geïmproviseerd verband. Zijn gezicht zat onder de moddervegen en zijn haar stak wild naar alle kanten uit. In zijn schoot lag een lange tak, van schors ontdaan en met een scherpe punt eraan. Hij keek verlegen weg. ‘Ik ben Ferre. Ik zag jullie, en ik dacht…’ hij viel stil.

Arnout graaide snel zijn onderbroek uit het zand en trok die aan. Hij ging voor Joaquin zitten en probeerde Ferre aan te kijken. ‘Hoi Ferre…’ Wat moest hij nou zeggen? Hij voelde zijn wangen branden. ‘O, ik heet Arnout. Dat is Joaquin.’ Hij wees over zijn schouder. ‘Dus… Hoe ben je hier terecht gekomen?’

Ferre keek hem aan. ‘Dat weet ik niet precies. Eergisteren werd ik wakker en toen lag ik zomaar ...

... ineens hier in het bos. Ik heb geen idee wat er gebeurd is of hoe ik hier ben beland, eigenlijk. Vannacht liep ik door het bos en toen rook ik vuur. En ik zag licht. Dus toen ben ik hiernaartoe gekomen. En zo heb ik jullie gevonden. Maar… Ehm, denken jullie dat jullie mij kunnen helpen om weer thuis te komen?’

Arnout keek even om naar Joaquin. De blonde jongen had zijn onderbroek gevonden en probeerde die aan te trekken. Het ging een beetje lastig met zijn wond, maar hij was bijna klaar. Arnout wendde zich weer tot Ferre. ‘Wij zijn hier ook verdwaald,’ legde hij uit. ‘Net als jij zijn wij hier op de een of andere manier terecht gekomen, zonder ons er iets van te herinneren. Ik heb Joaquin eergisteren al gevonden. We wisten niet of er nog andere mensen waren.’

‘O,’ zei Ferre verslagen.

Arnout keek nog eens naar het verband van de jongen. ‘Gaat alles goed met je?’

Ferre zag waar hij naar keek. ‘O dat. Nou dat valt nog wel mee, hoor. Op de eerste dag zwierf ik een beetje door het bos in de hoop iets of iemand tegen te komen, en toen ben ik tegen een berenhol opgelopen…’

‘Wat! Heeft een beer dat gedaan?’ vroeg Joaquin, die nu naast Arnout kwam zitten.

‘Nou, nee,’ zei Ferre. ‘Er was wel een beer, maar die sliep, denk ik. Het was alleen… ik schrok er zo van dat ik weggerend ben, en omdat ik niet echt oplette, heb ik mijn arm geschaafd aan een scherpe tak.’

‘Dat klinkt als een bekend verhaal,’ zei Arnout, kijkend naar Joaquin’s wond.

‘Nou, ik was anders niet op ...