Bakkersjongen - 13 - Sex Verhalen

Bakkersjongen - 13

... hoopte haar zo maar aan te sporen dat ze een dezer dagen zou komen. Maar ik had misschien meer effect op haar, dan ik me maar had kunnen indenken. Want rond een uur of negen kreeg ik weer een belletje van haar. ,,Dat is snel.’’ lachte ik haar nog tegemoet. Maar ze klonk alles behalve gerust.

,,Ik sta in Middelburg, kan je me komen halen?’’ Ik schrok overeind. ,,Ik wist niet waar ik eruit moest, maar…’’ en verder zei ze niets. Een beetje dom, een beetje wanhopig. Ik zat op het bovenste eiland. Bij ons geen spoorlijn. Ze had er bij Goes uit gemoeten en daar de bus moeten pakken. Dat zei ik haar ook maar. Ze had m’n adres niet eens. Dit was wel heel erg spontaan van haar. Maar het betekende veel voor me. ,,Als ik terug ga naar Goes, haal je me dan daar op?’’ Ik had dat wel eens gefietst. Vroeger elke dag naar school… Het zou een mooie tegenprestatie zijn voor haar moeite. En dus ging ik akkoord. Want m’n ouders hadden de auto bij. Ik belde een oude vriend op die in Goes een café had en stuurde Manon zijn adres toe. Dan moest ze daar maar even wachten. De navigatie gaf één uur veertig aan…

-

Allemaal erg handig was het niet. Romantisch vond ik het wel. Haar gebaar en hopelijk vond ze het mijne net zo mooi. Dat van mij was eigenlijk nog veel dommer. Het was ijskoud, begon ook nog te hagelen, en dan fietste ik door en klokte ik net over het uur heen toen ik aankwam. Maar straks moest zij nog achterop… Ik snelde me door de stad heen en vond daar het desbetreffende café. ...

... Altijd stil en rustig. Hoe hij het draaiende hield, wist ik niet. Morten was een oude schoolvriend en een kanjer. Een gouden kerel. Ik kon hem alles vragen, en dit was wel het minste. Zeker toen ik zei dat hij haar wat te drinken mocht aanbieden op mijn rekening. Man, ik had die gast al lang niet meer gezien en door toeval kwamen we elkaar weer tegen. Een hoopje toeval wat eenzaam in een donker hoekje van de zaak zat met haar lange rode jas nog aan.

,,Ze wilde niets drinken.’’ werd me nog verteld. Ze had me nog niet gezien. Misschien al wel gehoord. Het was een lang en smal pand en de muziek stond vrij hard aan. Misschien had ze me niet gehoord. Morten keek me wat bezorgd aan.

,,Het is een heel lang verhaal, maat.’’ zei ik hem enkel. ,,We hebben het er nog wel eens over.’’ Hij knikte en wist dat het goed was. Zo ging dat hier. Echte vrienden helpen elkaar ook als ze elkaar al een paar jaar niet gezien hadden. Maar ik was hier natuurlijk niet voor hem gekomen.

-

,,Hey.’’ zei ik opgelucht. Ze keek me aan, kort maar, en pakte haar jas en stond op. Ze keek langs me heen en terug naar haar tafeltje. ,,Overleefd?’’ vroeg ik haar nog en ze knikte. ,,Kom mee.’’ spoorde ik haar aan en liep met haar naar buiten en salueerde Morten onderweg. Ik pakte m’n fiets van de gevel en nam plaats. ,,Spring erop.’’ zei ik terwijl ik omhoog keek. Ze keek toch een beetje gek op. Achterop op de fiets, het was niet anders. Het begon weer te regenen. Ze zette haar capuchon op, zei nog altijd ...