-
Bakkersjongen - 13
Datum: 29-10-2019, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... nam ze niet op. Ze zal we denken; kinderachtig. Maar de tweede keer wel. Zat ze dan. Met een hand in het haar en ze keek me weemoedig en verdrietig aan. Maar ik moest lachen. Gewoon glimlachen. Omdat ik haar zag en haar naar me zag kijken. ,,Hey…’’ zei ik dan alleen weer en zij schoot daarop ook in de lach, net zo ingetogen als ik. ,,Fijn je te zien.’’ zei ik rustig. ,,Hoe is het?’’ probeerde ik een gesprek op gang te maken. - Daarvoor was ze niet gekomen. Voor zomaar een gesprek. Want haar hoofd en blik draaiden alle kanten op en ongemakkelijk bleef ze aan de lijn en antwoordde ze niet. Ze zat zo te zien nog op de grond. In de hoek tegen de deur aangekropen. Rare meid. Maar wel lief. Zo ontzettend lief. Ik zag de tranen in de ogen. De wanhoop volgde. ,,Ik weet niet wat ik moet doen.’’ snikte ze plots. ,,Ik mis je.’’ fluisterde ze en ze liet haar hoofd vallen. Ik dacht dat ik gek werd. Ik had vaak getwijfeld of wat ze verteld had wel waar was. Hield ze wel echt van me? Kon ze dat wel? Wist ze wel wat liefde was? En waarom ik? Het was niet alsof we elkaar al jaren kenden. En toch hoopte ik het al. Nog lang voordat ze het gezegd had. Dat ze me leuk zou vinden, op z’n minst. En ze had al wel bewezen dat ze het een en ander voor me voelde. Toen al en nu weer op deze manier. Misschien dacht ze me net zo aangenaam te verassen als die keer eerder. Maar ik zou niet thuis komen. Wie weet hoe lang ze er al zat voordat ze me dat berichtje stuurde. Ik wilde haar door het ...
... scherm heentrekken en tegen me aan houden. Ik kon niet zo goed tegen huilende meisjes. En zeker niet als ze zo lief, mooi en kwetsbaar als Manon zijn. Verdomme… Ik kon dit niet oplossen. - ,,Ga naar huis.’’ fluisterde ik haar nog toe. Ik wilde niet dat ze alleen in de stad zou zijn zo richting de avond. ,,Ik wil niet naar huis.’’ mompelde ze net hoorbaar. Ik wilde ook niet dat ze naar huis ging. Ik wilde dat ze hiernaartoe zou komen. Maar dat kon ik niet van haar vragen. En was dat wel zo verstandig? ,,Wanneer ben je weer terug, dan?’’ vroeg ze nog. ,,Over twee weken. Dat is te lang voor je om daar te blijven zitten.’’ lachte ik maar. Ze kon er om glimlachen. ,,Ik weet het. Okay. Dan ga ik maar. Misschien zie ik je daarna wel.’’ gaf ze het ten slotte op, en klonk ze verzuurd. Natuurlijk was teleurgesteld. Ik ook. Maar wat als ik haar wel zou vragen? ,,Kom je anders hierheen? Ik moet op de dieren letten en de boerderij en kan wel wat gezelschap gebruiken. Ik wist niet of ze wist dat mijn ouders een boerderij hadden maar ik wist wel dat zij aan paardrijden deed, of heeft gedaan. En van Tessa had ze vast ook wel het een en ander gehoord over mijn afkomst. Ze keek over haar scherm heen en liep al naar beneden. - ,,Ik weet het niet.’’ zei ze toen ze de voordeur uitstapte. ,,Misschien wel. Ik denk er nog even over na.’’ Ik ging er ook niet vanuit dat ze nu de trein naar Zeeland zou pakken. ,,Is goed. Fijn je weer te zien, in ieder geval.’’ zei ik haar en ...