Mini - 87 - Sex Verhalen

Mini - 87

... “Die heb ik op de begraafplaats nodig.” Ook de baret verdween in de rugzak.

We verlieten de camping aan de achterzijde en liepen in westelijke richting. Via een half-verhard, door bomen overschaduwd weggetje liepen we een stoppelveld op, wat in westelijke richting iets opliep. Ik ontdekte vage sporen van loopgraven: zigzag door het terrein. Een paar geisoleerde bossages op de akker bleken beton te bevatten: bomen en struiken hadden de bunkertjes in de loop der jaren overwoekerd.

Ik wees het gezelschap er op. “Dit zijn ‘Tobruks’. Kleine één- of tweemansbunkertjes, geschikt om een mitrailleur op te zetten of, zoals die daar achter, het torentje van een ouwe Franse Renault tank met een licht kanon er in. De Duitsers hadden in 1940 een heleboel van die Franse tankjes buitgemaakt en zetten ze overal in waar de dreiging niet zo hoog was.” Plotseling kwamen we over de top van de helling en lag de zee voor ons, zo’n 60 meter lager. Het was helder; we konden kilometers ver kijken. “Ga hier maar even zitten en laat het uitzicht op je inwerken”, zei ik.

Een paar minuten zaten we zwijgend te kijken, toen vertelde ik, aan de hand van de kaart op de laptop, een stukje geschiedenis. “Omdat het onmogelijk was om de hele kust de verdedigen hadden de Duitsers om de paar honderd meter “Widerstandsneste” (Wn) geplaatst. Een stelling op een plaats waar het terrein al een tactisch voordeel gaf, versterkt met een kanon, mortieren en mitrailleurs. Wij staan hier in Widerstandsnest 60. Een ...

... Duitse stelling, bestaande uit een paar mitrailleursnesten, een paar mortieropstellingen, een luchtafweerkanon, een middelzwaar antitankkanon, een waarnemingspost en een schuilbunker. Alles bij elkaar bezet door zo’n 40 Duitse militairen. Stelt op papier niet zoveel voor. Maar: zestig meter boven zeeniveau, een hoge, steile helling aan de zeekant en waarneming tot de horizon. En die is hier best ver. De schootsvelden van de mitrailleur en het geschut geconcentreerd op het stuk strand vóór Colleville. Links hiervan twee andere Widerstandsneste, wat zwaarder bewapend met onder andere het beruchte 88mm antitankkanon in een bunker en ondersteund door kanonnen die de Duitsers een paar kilometers landinwaarts hadden geplaatst. En waarom hier? Als je naar links kijkt zie je dat dáár, bij Colleville, het land geleidelijk oprijst uit de zee. En er zijn toegangswegen het land in. Zo ook bij Vierville, een stukje meer naar het westen. Hier, vlak voor ons loop je vanuit zee dood tegen deze heuvel: zestig meter hoog en uiterst steil. En dat is vrijwel overal op dit stuk kust het geval. Al met al werden deze paar kilometer strand, van Vierville tot Colleville verdedigd door een paar honderd Duitse militairen in een beperkt aantal Widerstandsneste. Maar ze beheersten álle toegangswegen landingwaarts. De Widerstandsneste konden kruisvuur op het strand geven en elkaar ook ondersteunen. Iedereen die via Colleville het land in wilde, moest daar een enorme prijs voor betalen. En dat gold ook voor ...