Mini - 87 - Sex Verhalen

Mini - 87

Melissa sprong uit de Golf, rende naar Joline toe en omhelsde haar. “Hoi lieverd! Dank je wel dat we welkom zijn!” Ze knuffelden elkaar. Rob stapte iets bedaagder uit en keek me aan. “Moet ik jou nou ook zo knuffelen, Kees? Laat maar, ik zie het antwoord al…”

Hij liep op me af en gaf me een hand. “Hoi makker. Goed jullie weer te zien en fijn dat we mogen aanhaken.” Ik grinnikte. “Ik ben allang blij dat ik niet meer om de dag hoef te koken… Welkom Rob en als je wilt knuffelen: als die twee daar elkaar hebben losgelaten, kun je je uitleven op je zus.” Melissa kwam op mij af en vloog me om de hals. “Hoi zussie… Goed om je weer te zien. Welkom in Colleville. De lunch is gereed, dames en heer. Als u wilt aanschuiven…?”

Toen ik met de koffie buiten kwam snoof Rob genietend. “En een écht bakje koffie… Honderd keer beter dan dat Franse bocht.” Eenmaal aan het eten vroeg Joline naar hun beweegredenen om ook deze kant uit te komen. “Nou, we wilden er in ieder geval een weekje tussenuit samen. Deze week kon dat; Mel heeft geen colleges die ze absoluut niet kan missen. Volgende week maandag moet ze weer in Wageningen zijn. Dus toen we bestemmingen gingen bekijken kwam Mel op het idee om in ieder geval even bij jullie aan te wippen…”

Joline keek ondeugend. “Definieer ‘aanwippen’, broer.” Hij keek haar sceptisch aan. “Zucht… Bij jullie langsgaan dan. Zo goed? En van het een kwam het ander. In ieder geval: wij zijn hartstikke blij dat jullie zo gastvrij zijn, maar voel je niet ...

... verplicht om de hele tijd samen op te trekken. En wij hebben een eigen tent mee, dus jullie kunnen lekker achterin blijven slapen.” Joline schudde haar hoofd. “Laat die tent maar in je auto. Jullie slapen lekker achterin de camper. Ruimte genoeg. En we zijn grote jongens en meiden.” Mel lachte. “Dank je wel lieverd. Daar ben ik erg blij mee. Want ik ben niet zo’n held om ’s morgens vroeg een tentje op te vouwen.”

Ook Rob vond het prima. “Kunnen we in ieder geval klaverjassen in bed. Altijd gezellig.” Na de lunch wasten Joline en Melissa af en ik hielp Rob om hun spullen in de camper onder te brengen. Daarna zaten we onder de luifel en keek Joline mij aan. “Zo Kees… Vertel maar eens. We zitten nu op een camping achter Colleville Sur Mer. Wat is hier gebeurd op 6 juni 1944?”

Ik pakte mijn laptop erbij en zette die op de tafel, de oude Duitse kaart in beeld. Het volgende kwartier was ik bezig om zaken uit te leggen, toen zei ik: “Tot zover de theorie. Ik stel voor dat we wat lichte etenswaren en wat drinken in een rugzakje persen en gaan lopen naar Widerstandsnest 60, een van de Duitse posities achter Omaha Beach. Pas dan kunnen we zien wat de Duitsers konden zien. Vervolgens naar Widerstandsnest 61, en daarna lopen we zo ver als mogelijk het strand op om het geheel vanaf Amerikaanse zijde te bekijken. Over twee uur is het volle eb, dus dan kunnen we een behoorlijk eind het strand op.” Ik pakte mijn rugzak. “Nog even wachten, lui…” Ik liep de camper in en pakte mijn baret. ...