Mini - 87 - Sex Verhalen

Mini - 87

... springladingen en mijnen. Verplaats je eens in de gedachtenwereld van de soldaat die hier uit z’n landingsvaartuig springt.

Hij is gierend zeeziek, want hij heeft zojuist met dertig andere soldaten een paar uur in een soort schoenendoos meegevaren. Geen droge draad meer aan zijn lijf, want die landingsboten zijn open. Hij heeft er al een paar zien zinken; opengereten door Duits mortiervuur of op een hindernis gevaren en opengereten door een landmijn. Als hij in het water springt, komt dat tot borsthoogte. Steenkoud water, want het is nog voorjaar. Hij probeert zijn geweer droog te houden. Kansloos, want een meter verder stapt hij in een diepe kuil en gaat bijna kopje onder. Hij kijkt achterom om zijn buddy te waarschuwen voor die kuil; dat hoeft niet meer. Op hetzelfde moment dat hij in die kuil stapt, wordt de landingsboot besproeid met een mitrailleursalvo vanuit Wn 61. De jongens die op de klep stonden, worden binnen een halve seconde neergemaaid. Stom toeval: zijn struikelen in die kuil zorgde dat hij niet geraakt werd. Iemand tikt hem van achteren aan, hij kijkt om en ziet een van zijn makkers uit de boot drijven. Dood: een gapend gat in zijn zwemvest waar het bloed uitstroomt. Hij raakt in paniek, op zoek naar zijn sergeant. Nergens te zien. Een andere, onbekende, sergeant verzamelt wat mensen om zich heen achter een hindernis. Hij sluit zich maar bij hem aan. Beter dan alleen. Even kan hij uitrusten in de schijnveiligheid achter de hindernis, wachtend op een ...

... order.

Hij kijkt om zich heen. Bange gezichten, sommigen onder het bloed. Achter zich: brandende landingsboten, en de volgende golf landingsboten die er al aankomt. Hij ziet niet één van de beloofde 30 amfibietanks. En al het water om hen heen wordt verscheurd door inslagen van mitrailleurs, geschut, mortieren, raketten… Het geluid is dof; zijn oren zijn dichtgeslagen. Hij kijkt zijn wapen na. Zeiknat, maar zijn instructeur heeft verteld dat de M1 Garand het ook doet als hij nat is. “Als je de loop maar drooggemaakt hebt! Anders klapt de loop uit elkaar!” Hij hoort het zijn instructeur nog zeggen. Was hij maar hier, die veeleisende klootzak met z’n keurig gestreken overhemd en zijn Texaanse accent... Hij kijkt voor zich. Zeker nog tweehonderd meter water, behoorlijke branding, een heuvelrug die barst van de mondingsvlammen van mitrailleurs en geschut. Dat aanlokkelijke land lijkt plotseling helemaal niet meer zo aanlokkelijk…”

Ik keek op. “Sorry mensen… Ik liet me even meeslepen.” Joline streelde even over mijn gezicht. “Geeft niet, Kees. Jij weet een beetje hoe het voelt. Wij absoluut niet. Heeft mij in ieder geval een beeld gegeven wat voor moed die soldaten hebben gehad om hier aan land te komen. Die gedenktekens staan er niet voor niets.” Ik wees naar een heuvel westelijk van Colleville. Een stenen obelisk torende hoog boven het landschap uit. “Dáár gaan we heen. De laatste halte voor vandaag: de Amerikaanse begraafplaats. Vlak achter de plaats van WN62. Ik vertel daar ...