Mini - 1 - Sex Verhalen

Mini - 1

... dat ik moest blozen. Want natuurlijk had ik, als er straatverlichting was, meerdere malen naar haar mooie benen zitten kijken. “Betrapt. Ik zal me gedragen Freule. In zeker 95 procent van de tijd zal ik me concentreren op de weg en het schaarse overig verkeer. Voor de rest van de tijd geef ik geen garantie.” Ik hoorde een grinnik naast me.

Ze deed inderdaad de rugleuning naar achteren en ontspande. Haar hoofd was naar me toe gedraaid, dus al te vaak naar haar prachtige benen kijken ging niet. Bovendien moest ik het verkeer in de gaten houden. Haar hoofd zakte langzaam een beetje weg, dus viste ik een kussen van de achterbank en legde dat tussen haar hoofd en de hoofdsteun. Ik kon me echter niet aan de indruk onttrekken dat ze deed alsof ze sliep, maar ondertussen mij aan het bekijken was. Zo af en toe zag ik de reflectie van lichten in haar ogen, als ik naar haar keek. Haar haren lagen als een blonde wolk om haar hoofd.

En ja, soms keek ik even naar haar benen. Lange benen, nu enigszins opgetrokken, waardoor haar rok iets omhoog was geschoven. Zeker 10 centimeter boven de knie was nu zichtbaar. Haar panty glansde zacht in het licht van de lantaarns. Ik moest mezelf dwingen om me op de weg te concentreren. Iets voor Utrecht hoorde ik nog iets anders, dwars door Bach heen: ze snurkte zachtjes.

Ik keek even: haar hoofd was wéér weggezakt, haar nek in een vrij onhandige hoek. Voorzichtig drukte ik haar hoofd iets omhoog en het kussen goed, toen hield het snurken op. Ze ...

... trok één been wat op, zodat haar rokje opkroop, bijna tot haar slipje. Ik kreeg het er warm van en het leidde me enorm af.

Ik stopte op een parkeerplaats. Een greep op de achterbank leverde haar jas op. Die drapeerde ik zo goed en zo kwaad en zo kwaad als het ging over haar benen en daarna kon ik weer rijden, zonder telkens naar haar benen te willen staren. Een tijdje later gaf de navigatie aan dat we nog vijf minuten van de plaats van bestemming waren, dus ik schudde Joline voorzichtig aan haar schouder. “Wakker worden, schone slaapster, we zijn er bijna.”

Ze rekte zich uit. “Oh, heb ik geslapen? Niet echt gezellig.” “Klopt. Je snurkte zelfs. En dat dwars door Bach heen… Cultuurbarbaar!” Joline lachte en zei: “Ik zal het nooit meer doen.” Ze ontdekte haar jas over haar benen. “Heb jij me toegedekt?”

Ik knikte. “Ik werd onverantwoordelijk afgeleid door jouw mooie benen. Ik kon ze vrijwel tot je slipje bewonderen. Met 120 kilometer per uur is dat toch wat link, dus om te voorkomen dat we beiden op de Intensive Care van een willekeurig ziekenhuis wakker worden, ben ik maar gestopt en heb ik je toegedekt. ten slotte is de IC van welk ziekenhuis dan ook geen plek om te willen ontwaken. Zelfs niet in het gezelschap van een knappe dame als jij.”

Ze trok haar jas weg en ik hoorde haar zacht grinniken. “Jij hebt tijdens Bach dus een mooi uitzicht gehad…” Ik keek even opzij. “Ik beken. En weet ondertussen dat je een zwart slipje aan hebt. Sorry.” “Hmmmm” hoorde ik naast me. ...