Mini - 1 - Sex Verhalen

Mini - 1

... onderhanden genomen; geen zielig gedoe meer, voorlopig keihard werken zodat ik dat flatje vaarwel kan zeggen en iets beters kan gaan bewonen. Volgend jaar wil ik verhuisd zijn! En jij? Wat doe jij, waar woon je?” Ze was duidelijk niet van plan haar hart uit te storten.

“Ik ben elektrotechnisch ingenieur, sinds een aantal weken teamleider van Team Drie bij DT. Mijn team ontwerpt de stuurschakelingen voor grote transformatoren in de offshore. En ik woon in Veldhoven. Na m’n studie in Eindhoven ben ik daar blijven hangen. Ik ken de stad, ik heb een aantal vrienden daar, dus waarom verhuizen naar elders? Ik vond mijn flatje midden in de huizencrisis. Niemand wilde het hebben, want er moest heel veel aan gebeuren en nu woon ik daar alweer twee jaar.”

Ze fronsde even. “Dus jij moet zo meteen nog helemaal terugrijden naar Eindhoven?” Ik knikte. “Ja. Héél vervelend, zeker omdat ik dan een charmante bijrijdster ga missen. Maar ja… c’est la vie!” Ze was even stil. “Je moet bij mij in ieder geval een kop koffie drinken om wakker te blijven. Anders laat ik je niet weggaan!”

“Hmmm…. Nu kan ik natuurlijk antwoorden dat ik met ingang van heden gestopt ben met koffiedrinken, maar dat klinkt wel héél erg onwaarschijnlijk.” Ze keek me kort aan. “Kees Jonkman, ik schatte je in als een nette heer. Je drinkt bij mij een kop koffie waar een paard de hik van krijgt en daarna rij je uiterst geconcentreerd naar Veldhoven, begrepen?” Ze lachte erbij. “Zeker Freule. Is er nog iets anders van ...

... uw dienst, Freule?” Ze begreep de grap gelukkig en antwoordde geaffecteerd: “Nee. Rijden, James. En een beetje vlot graag!”

“Helaas Freule… ‘een beetje vlot’ houdt voor mij in: snelheden die op de Deutsche Autobahn wél, maar in dit kikkerlandje niet zijn toegestaan. Ik beken dat ik zo af en toe alle teugels laat vieren en de PK’s op volle toeren laat draaien, maar niet in Nederland. Daarvoor is mijn rijbewijs me te lief. Dus ik moet me helaas beperken tot het tempo voor het plebs, zijnde 130 kilometers per uur op sommige stukken snelweg en elders zelfs 120 of 100. Het is niet anders, helaas. De privileges van de hogere klasse zijn de laatste jaren aan inflatie onderhevig geweest.” Joline schudde lachend haar hoofd. “Waar gaat het heen met dit land? Schande!”

Ik zette de CD-speler aan en even later klonken de triosonates van Bach door de auto. “Best mooi” was Joline haar commentaar even later. “Ik luister weinig naar klassieke muziek, maar dit kan ik wel waarderen.” “Nou, zet je stoel naar achteren, leuning een beetje achterover, ogen dicht en geef je eraan over. Bach is mooi, en Bach op een Engels orgel is je reinste toverij.”

Ze keek me aan. “En jij dan?” Ik klopte op het stuur. “Sorry… maar iemand moet dit Zweedse rendier in bedwang houden. Als ik m’n ogen dicht doe, liggen we vijf seconden later in de vangrail.” Ze schudde haar hoofd. “Nee, ik bedoel: als ik m’n ogen dicht doe, hou jij dan je ogen op de weg?”

Het was maar goed dat de auto donker was. Ik voelde ...