Mini - 1 - Sex Verhalen

Mini - 1

... wordt een dure grap dus… Ik denk dat ik dan maar met het OV naar huis ga… als ik het nog haal.” Ik keek op m’n horloge. “Hoezo? Het is nog geen tien uur.” “Waar ik woon, gaan de bussen maar tot elf uur. Als ik de laatste bus niet haal, moet ik twee kilometer lopen.” “En met die hoge hakken van je, is dat geen pretje”, vulde ik aan. “Waar moet je heen?” “Naar Ter Aar… Kun je me misschien naar het station brengen? Dan haal ik in ieder geval nog een trein.”

Ik schudde m’n hoofd. “Nee, dat kan ik niet maken. Ik rij je wel naar je huis. Ik kan je zo laat op de avond niet het risico laten lopen om ergens halverwege te stranden. Morgen is het zaterdag, dan heb je alle tijd om de garage te bellen en je auto op te laten halen. Tenminste… als je dat ziet zitten.” Ze lachte. “Dat zou heel fijn zijn! Maar is dat voor jou niet een heel eind om?” Ik dacht even na. “Ter Aar… ter Aar…. Tussen Alphen aan de Rijn en Schiphol, toch? Ja, dat is een stukje omrijden. Maar zoals ik al zei: morgen is het zaterdag. Weekend en zo. Uitslapen is dus een optie. Ik breng je wel naar huis. Pak de spullen uit je auto die je nodig hebt, zoals autopapieren, ANWB-pas, telefoonnummers van je garage en zo, dan start ik alvast mijn auto. Als die het ten minste wél doet.”

Ik draaide me om en liep naar mijn auto, startte en reed langzaam naar de hare toe. In het licht van de koplampen zag ik haar uitstappen. Haar lange benen waren gedurende een seconde zichtbaar. Mooi! Ze deed haar Mini op slot en liep ...

... naar mijn auto. “Zo… mag ik mijn spullen achterin leggen?” Ik knikte. Het achterportier ging open, haar tas zette ze op de achterbank en ze deed haar jas uit. Toen kwam ze naast me zitten.

“Ik heb me nog niet eens voorgesteld… Joline Boogers, een van de receptionistes hier.” Ze gaf me een hand. “Ja, dat had ik al een paar weken door. Kees Jonkman. Ik werk sinds kort bij Developing Technics als teamleider. En als jij een adres voor me hebt, klop ik dat in het navigatiesysteem en kunnen we rijden.” Ze gaf me haar adres. “U komt op uw bestemming aan om 23 uur 11” meldde het systeem. “Nou, fasten seatbelts, no smoking and prepare for take-off dan maar… Moet je niet even naar huis bellen dat je wat later komt?”

Ze keek me niet aan toen ze antwoord gaf. “Ik kan wel bellen, maar er gaat niemand opnemen.” Het kwam er wat kort uit. Oh jé… Gevaarlijk terrein, Kees… Verder niet op in gaan. Laat het initiatief maar bij haar liggen, dat is veiliger…

Ik reed zonder iets te zeggen weg. Het eerste stuk van de rit, door de bebouwde kom, had ik sowieso even alle aandacht nodig voor het verkeer. Eenmaal op de A27 zette ik de cruise-control aan en kon me iets ontspannen.

Joline zei plotseling: “Sorry voor mijn nogal lompe reactie… Ik had een vriend, maar die heb ik gedumpt. Ik vond hem met een vriendin van me in haar bed. Nou ja, ex-vriendin inmiddels. Sinds die tijd woon ik in m’n uppie.” Ik keek haar even aan. “Love hurts”. “Ja, nogal. Maar een paar weken geleden heb ik mezelf ...