Mini - 1 - Sex Verhalen

Mini - 1

Dit wordt een vervolgverhaal. Komt rustig op gang; verwacht niet meteen stomende sex-scenes in de eerste regels, dan zit je verkeerd.

Mini 1

Ze was me al een paar keer opgevallen: de jonge vrouw met lange blonde haren die bij de receptie van het gebouw zat waar onze firma gevestigd was. Eén keer liep ze door de hal heen toen ik net klaar was met m’n werk. Je kon haar met recht een ‘opvallende verschijning’ noemen.

Een jaar of 25, zeker 1.85 meter lang, een mooi gezicht, blauwe ogen, een prachtige glimlach en lange goudblonde haren, meestal in een vlecht of staart gebonden. Slank, altijd gekleed in een witte blouse met een vest er overheen, en een zwarte rok met hoge hakken er onder, waardoor haar lange benen nóg langer leken, Ze groette vrijwel iedereen bij naam als men het gebouw binnenkwam of verliet.

Mij niet; ze hield het bij een afstandelijk maar beleefd “Een fijne avond meneer”. Maar ja, ik werkte hier nog maar een paar weken en er zaten zeker zeven bedrijven in het pand. Die beleefde, maar onpersoonlijke groet bleef dus een aantal weken zo. En om met een vage smoes naar haar naam te vissen had ik geen zin in.

Tot ik haar ’s avonds laat met een bedrukt gezicht op de parkeerplaats tegenkwam. Het was iets voor tienen, donker, ik had overgewerkt en wilde naar huis. De parkeerplaats was leeg, op mijn auto en een Mini na. De blonde receptioniste had me gegroet met “Fijne avond en een prettig weekend, meneer!” en ik had haar ook een prettig weekend ...

... gewenst.

Ik was in mijn auto nog bezig met iets op te zoeken in mijn tas, toen ze, een paar minuten na mij, ook het gebouw verliet en op slot draaide. Ze liep naar de enige auto op het parkeerterrein behalve de mijne, een witte Mini. En uit die Mini kwam even later een naar, rochelend geluid. “Startmotor naar de bliksem…” dacht ik. Ik stapte uit en liep er naar toe. Op het moment dat ik vlak achter de Mini liep ging het bestuurdersportier open. De blonde receptioniste stapte uit en stampte op de grond en gaf toen een klap op de auto.

“Rotding! Waarom juist nu? Verdomme!” “Because it’s a bloody stubborn English car. And they quit the moment you need them most”, zei ik droog. Ze draaide zich snel om, haar ogen spuwden vuur. “Wát??” “That’s because they can’t handle the fact they have to drive at the wrong side of the road”, vervolgde ik. “Brittania rules de waves and those kind of things. Maar wat zijn de problemen?”

Ze kon er niet om lachen en antwoordde kribbig. “Geen flauw idee. Ik heb geen verstand van auto’s. Als ik probeer te starten hoor ik een boel kabaal, maar starten: ho maar.” Ze keek nijdig. “Ik meende al zoiets te horen… Volgens mij is je startmotor ter ziele. Dat is niet zo maar te maken. En slepen is in het donker geen optie. Ik denk dat je een bergingsdienst en je garage moet bellen: de bergingsdienst om de auto naar de garage te brengen en je garage om ‘m te laten maken. En iemand anders om je naar huis te brengen.”

Ze keek zo mogelijk nóg donkerder. “Nou, dat ...