Mini - 62 - Sex Verhalen

Mini - 62

... En nu afwachten hoe de collega’s zouden reageren. Inwendig gniffelend ging ik weer aan het werk.

Na tien minuten werd er zachtjes op mijn deur geklopt. “Binnen!” beet ik. Angelique stak haar hoofd bedeesd om de hoek. “Kees… Gaat het wel?” “Hoi Angelique… Hoezo?” Ze was duidelijk nerveus. “Nou, dat geschreeuw van Theo… en toen van Fred. Deuren die dichtgeslagen worden… Daar word ik best wel nerveus van.” “Doe de deur even achter je dicht, als je wilt, Angelique en ga even zitten.” Ik trok een stoel van mijn ‘zithoekje’ voor haar naar achteren. Ze ging zitten en oogde nóg nerveuzer. “Angelique, wat ik je nu ga vertellen blijft strikt onder ons, begrepen?” Ik keek haar strak aan en ze knikte. “Ehhh… Ja…”

“Angelique, Joline, Fred en ik hebben besloten te vertrekken bij DT.” Ze sloeg haar hand voor haar mond. “Nééé!!” Ik knikte. “Jawel. Na die uitbarsting van Theo zojuist… Dat was de druppel. Uiterlijk vanmiddag om vijf uur trekken we de deur achter ons dicht.” Ik liet een korte pauze vallen en ze keek me paniekerig aan. “Morgenochtend rond zeven uur doen we hem weer open. Anders krijgen we namelijk geen salaris.”

Ze keek me even niet begrijpend aan. “Dus die ruzie…” “Was een toneelstukje van Theo, Fred en mij.” Haar ogen lichtten op. “Rotzakken!” Ik legde mijn vinger op mijn lippen. “Sssst…. Zachtjes! Hiernaast zitten een stel Piraten die nog steeds zitten te puzzelen wat ze ervan moeten vinden! En bij het Backoffice ook, waarschijnlijk.” “Rotzakken! Een ander woord heb ...

... ik er niet voor! Kwajongens zijn jullie… Kijk jij maar uit, mannetje, vandaag of morgen pak ik je terug! En Fred ook!” Gelukkig lachte ze weer. “Oef, dat scheelde niet veel of je had zitten janken, geloof ik…” Ze knikte. “Zeker weten, potverdorie!” “Sorry. Ik zal je niet meer zo laten schrikken. Wil je nu nog wel een keertje met je moeder bij ons eten?”

Ze knikte hevig. “Echt wel! Mijn moeder was gisteren zwaar teleurgesteld, totdat ik vertelde wat ik wist. Toen waren we samen alleen maar bang. Om jullie.” Ik gniffelde. “Goed om te horen… Maar je hoeft niet zo snel bang om ons te zijn hoor. Fred en ik zijn samen al een tweemans-leger, en nu hadden we de broer van Joline er nog bij, met bijna hetzelfde postuur als Fred en tien van zijn kerels. Dertien man, allemaal veteraan… Knappe jongen die dáár tegenin kan gaan. En niet te vergeten de ‘blonde feeks uit Gorinchem’ die méér angst inboezemde dan Fred en ik bij elkaar.”

Ze keek nieuwsgierig. “Hoezo?” “Heeft Joline dat niet verteld? Zij nam op een gegeven moment mijn buks over, richtte op vrij kwetsbare delen van zijn anatomie, hield een toespraakje en toen werd hij pas écht bang. En Joline heeft normaal een best wel warme, mooie stem; toen ze het tegen hem had, was de temperatuur van die stem gezakt tot onder de gemiddelde wintertemperatuur van Noord-Siberië. Zomers was, met haar vergeleken, een heel lief, klein, aaibaar poesje. Ze stond daar inderdaad als ‘de blonde feeks’. Levensgevaarlijk, zeker met een zware luchtbuks ...