Mini - 62 - Sex Verhalen

Mini - 62

... schandalig verwend en door haar leuke koppie en figuurtje groeide haar gevoel van eigenwaarde tot astronomische hoogten. Aan jullie de taak om haar terug op aarde te brengen. Desnoods met een hele harde dreun. Haar vader heeft vertrouwen in mij; ik heb het in jullie. En als het niet lukt: dan lukt het niet en heeft het niet aan ons gelegen. It takes two to tango…”

Fred bromde: “Ze gaat héél langzaam een beetje vooruit, Theo. Ik had haar een behoorlijke portie huiswerk gegeven dit weekend; dat heeft ze redelijk gedaan. Natuurlijk heb ik het voor haar ogen verscheurd, want ze moet in de veronderstelling blijven dat ik een veeleisende klootzak ben, maar het viel me niet tegen.

Ze groet haar collega’s ’s morgens en ’s avonds, en als ze koffie haalt vraagt ze netjes of iemand anders ook iets lust, dus dat is al winst. En ze draagt nu ten minste normale kleren en heeft bespaard op make-up. Geen korte rokjes, transparante bloesjes en hoge hakjes meer en een stevige jas. Als ze dat weer gaat dragen, verzin ik wel weer een buitenklus. Ergens waar het nat, koud en smerig is.”

“Ik dacht al zoiets, Fred…Vandaar dat ik vandaag maar een broek en een coltrui heb aangedaan. Ik wil het risico niet lopen om door jou in de plensregen het dak opgestuurd te worden”, zei Joline droogjes.

Fred keek haar kort aan. “Mevrouw mijn geliefde leidinggevende: dat risico is nihil. Niet alleen omdat ik dan ruzie zou krijgen met mijn buddy, maar ook omdat U geen lesje nederigheid nodig hebt.” ...

... Joline lachte lief. “Fred, dank je wel. Mooie complimenten kan jij geven!”

Theo kon er gelukkig om lachen. “Fred, laat Joline nou maar aan Kees over, dan zijn die twee ook gelukkig. Mensen, ik hartstikke blij dat jullie dit willen proberen met Marion. Nogmaals: je hebt de vrije hand en lukt het niet… Geen verwijten naar jullie toe. En als laatste: mijn grote complimenten hoe jullie gisteren hebben gehandeld. Ik heb er maar één woord voor: teamwork. En daar hou ik van. Als er iets is wat ik voor jullie kan betekenen, met rechtshulp bijvoorbeeld… Laat maar horen.” Joline giechelde plotseling. “Als jouw bedrijfsjuriste maar geen Zoomers heet…” Ik schoot in de lach,

Theo ook en vervolgens bulderde hij: “En nu: eruit! Alle drie!!” Fred keek me met een korte blik aan. En ik kende die blik. Hij stond op het punt om iets uit te halen. Ik knikte. Hij bulderde met nog iets meer volume: “Als jij zó begint, menéér de directeur… Prima! We gaan al! Je zoekt het maar uit met je firma!!” We schoten geruisloos in de lach en keken elkaar aan. “Ik ben wel benieuwd hoe de rest van de firma DT nu naar elkaar zit te kijken…” hikte Joline.

Daarna trokken we onze gezichten in de plooi en Joline deed de deur open. Ik volgde, Fred vormde de achterhoede en gooide de deur met geweld achter zich dicht. Angelique zat achter haar bureau en keek zéér verontrust. Ik liep mijn kantoor in en knalde ook die deur achter me dicht. Even later hoorde ik nog een deur dichtdreunen: backoffice. Kon niet anders… ...