Mini - 62 - Sex Verhalen

Mini - 62

... vertel dit verhaaltje maar één keer…” In het kort beschreef ik de historie van Joline en Holtinge en hoe ik en later Fred er in gerold was. Vervolgens de gebeurtenissen van de dag ervoor en ik besloot met: “… het zou wel eens kunnen zijn dat Joline, Fred en ik het verzoek krijgen om vandaag of morgen richting Soesterberg te komen om daar een verklaring af te leggen.” Theo knikte. “Als jullie die kant uit moeten, hoor ik het wel. Hoef je overigens niet van je vakantie-uren af te schrijven, Kees.” Hij gniffelde. “Ik neem aan dat jullie productie met sprongen omhoog gaat nu dit gevaar uit de wereld is…” “Nou, het geeft wel een stuk rust. Zeker voor Joline, omdat ze nu niet meer constant achterom hoeft te kijken…” “…behalve als jij achter haar loopt.” vulde Henry droogjes aan.

Theo kneep zijn ogen even samen. “Volgens mij kom jij ooit ook in die levensfase, vriend Henry. Als jij als kruier achter je vriendinnetje aanloopt wanneer die is gaan shoppen…” Gelach vulde de ruimte en Henry werd lichtrood. “En bedankt, baas…” Theo grinnikte. “Als jij ad rem gaat worden: dat kan ik ook, makker. Kees, kun je over een halfuurtje Joline en Fred meenemen en even bij me komen? Nog even wat andere zaken doorspreken…” Hij verdween.

Henry haalde diep adem en zei toen: “Heren, van mijn kant ook even een mededeling: de dinnerdate met Angelique is dit weekend doorgegaan en was gezellig. Punt. Einde mededeling.” Het was even stil en toen zei Frits: “Dank je wel Henry. Wij snappen dat jullie ...

... het kalm aan willen doen. We horen het wel als er meer bijzonderheden zijn; we gaan er niet naar vissen.” Ik zat inwendig te applaudisseren. Uitgerekend Frits. Volgens Joline hét lopende roddelblad van DT. Goed zo.

Even later vroeg ik Joline en Fred om even bij Theo langs te gaan. De deur van zijn bureau ging achter ons dicht. “Ik wil jullie nog bedanken voor het hart onder riem gisterenmiddag. Gertie en ik zitten best wel in onze maag met Marion. Het is niet alleen de dochter van een compagnon, maar tevens een nichtje van ons. De dochter van Gertie’s broer. Dat maakt het allemaal ingewikkeld. Ik heb hem gisteravond gesproken. Hij heeft haar vrijdag helemaal de huid vol gescholden en haar verteld dat, als ze het hier verprutst, ze niet meer welkom is bij hem. Dan zoekt ze het maar uit. Laatste kans en zo.

Je begrijpt dat dat mij met een stuk verantwoording opzadelt; ik wil niet dat zij naar de verdommenis gaat, maar aan de andere kant: ze is tweeëntwintig. Dan word je verondersteld te kunnen nadenken. Hoe dan ook: als ze wéér over de schreef gaat of haar werk verprutst, vliegt ze er uit. Daarmee leg ik een stuk verantwoording op jullie schouders, met name op die van Fred en Joline, maar ik ga haar niet als éénmans-afdeling in een van de bureau’s ‘naast de baas’ zetten. Dan voelt ze zich onmiddellijk verheven boven de rest van het personeel en zijn we terug bij af. Ze moet leren dat ze deel is van een groter geheel. Dat begrip kent ze niet; als enig kind is ze redelijk ...