De getuigenis van een de-evangelisatie 1 - Sex Verhalen

De getuigenis van een de-evangelisatie 1

... bent nog steeds ondeugend John. Dat was je als puber al."Ik schrik en voel dat ik begin te blozen. "Hoe, wat, bedoelt U?" "Zij bloost nu ook." "Ùh, laat maar John.. Misschien later." "Ik trek mijn handen terug en neem de laatste slok van mijn koffie. "Laat ik maar weer beginnen. Anders krijg ik het tegelwerk vandaag niet meer af." "Èh ja jongen. Als je het niet erg vind dan laat ik je even alleen. Ik wil een uurtje bij Karel op bezoek. Zal ik wat Chinees meebrengen op de terugweg? Ik zou het leuk vinden straks samen te eten voordat je naar huis gaat." "Lekker Irma. Ik verheug me nou al."

Ik kijk op mijn horloge en na het nog ontbrekende tegelwerk. 'Hmm, drie uur. Dat gaat lukken.' Mijn gedachten gaan terug in de tijd. Het was al weer bijna twee weken geleden dat mijn moeder mij 's avonds had opgebeld. Ze had me gevraagd om contact op te nemen met tante Irma omdat haar schoonzoon, bij het vastboren van een wandbeugel boven het bad, blijkbaar door de warmwaterleiding had geboord. Het had niet zo'n haast want de watervoorziening van de aanbouw waarin zich de slaapkamer en de badkamer zich bevond kon van de rest van het huis worden afgesloten. Nog diezelfde avond had ik het nummer, dat ik van mijn moeder had gekregen gebeld. Mijn tante was hoorbaar blij verrast dat ik belde en verontschuldigde zich al bij voorbaat voor de overlast. Ik maakte gelijk een afspraak om de volgende dag meteen na het werk bij haar langs te gaan om de schade op te nemen. Onder het genot van een glas ...

... wijn was ik thuis op de bank, 'teruggegaan' in de tijd. Voor even was ik weer 17 jaar. We waren kamperen met veel familie. Tante Irma, haar man en dochter waren deze keer ook meegegaan. Waar ik was, was ook dochter Ellen. Zij was toen 13 of zoiets. Ging ik zwemmen in het meer dan ging zij mee. Wilde ik in de bergen wandelen, dan werd ik door haar geflankeerd. Achteraf denk ik dat Ellen toen een oogje op me had. Toen echter was er maar één vrouw die mijn hart sneller liet kloppen en dat was haar moeder; mijn tante Irma. Door lief te zijn voor haar dochter en veel met haar op te trekken, hoopte ik dat zij ook oog voor mij zou krijgen. Achteraf besefte ik dat ik wel erg naïef was geweest. Wat moest mijn knappe tante die getrouwd was met een grote atletische man, die daarenboven een niet onverdienstelijke worstelaar was, met een slungelige puber .

Nadat ik getrouwd was had ik hun weinig meer gezien. Hooguit op sporadische trouwerijen en later begrafenissen had ik haar en of mijn oom, soms nog kort gesproken. Van mijn moeder wist ik dat zij, sinds een paar jaar, eens per twee weken met een stel neven en nichten bij elkaar op de koffie kwamen. Zo wist ik ook dat oom Karel al jaren leed aan Alzheimer en dat hij recent in een verpleeghuis was opgenomen.

Toen zij, nu al meer dan een week geleden, de deur voor mij opendeed en mij lachend begroette was het gevoel van 35 jaar geleden op slag terug. Nog voordat ik goed en wel binnen was had zij zich uitgebreid verontschuldigd. Mijn ...