De getuigenis van een de-evangelisatie 1 - Sex Verhalen

De getuigenis van een de-evangelisatie 1

Na een gezondheidsafhankelijke schrijfpauze de 'pen' weer opgepakt. Mijn verhalen zijn niet geschreven voor de snelle 'genieters' onder ons. In tegenstelling tot eerder verhalen heb ik dit verhaal over 15 hoofdstukken eerst geschreven alvorens hoofdstuk 1 te publiceren. Dit om te voorkomen om trouwe lezers, zoals eerder wel eens, te frustreren met een open einde (op basis van een schrijversblok).

Hoofdstuk 1 - Hernieuwde kennismaking

"Drink je een kopje koffie met me John?" "Lekker tante Irma." Op het moment dat ze me bestraffend aankijkt corrigeer ik mezelf. "Ùh, ik bedoel Irma." "Dank je jongen." Ik leg mijn materiaal uit handen en volg haar naar de keuken.

Terwijl ik ga zitten schenkt zij aan het aanrecht twee mokken koffie in. Als ik mijn tante zo van achteren bekijk zou je nooit vermoeden dat zij de zestig is gepasseerd. Haar houding is vitaal en zelfverzekerd en haar kleding is stijlvol en allesbehalve gedateerd. Zij is weliswaar de jongere nicht van mijn moeder, maar in tegenstelling tot haar heeft zij niet de uitstraling van een oude vrouw. "Alleen een wolkje melk toch?" wekt ze me uit mijn overpeinzing. "Èh, ja." Ze neemt de mokken van het aanrecht en kijkt me aan. "Zo verlies hem nog jongen." Geschrokken kijk ik naar beneden. Ik zal mijn gulp toch niet open hebben?

Ze schiet in de lach. "Die bedoel ik niet. Je rolmaat steekt half uit je broekzak." Lachend klik ik mijn rolmaat los "Dat lijkt maar zo. Hij heeft een clip. Kijk maar." "Ik zie het, wat ...

... handig… Koekje erbij." "Nee, dank U. Ik ben al te dik." "Stel je niet aan jongen. Je mag er best wezen." "Anders U wel." Het blosje dat over haar gezicht trekt, staat haar goed. "Je bent een charmeur Jongen."

"Hoe is het eigenlijk met oom Karel?" Verdriet trekt over haar gezicht. "Alzheimer… Soms denk ik dat iemand nog beter kan sterven. Je hebt dan één keer hevige pijn. Als die afneemt kun je proberen je eigen leven weer op te pakken. Alzheimer zorgt ervoor dat je iemand stukje bij beetje verliest. Hij herkent me vaak niet meer. Hij denkt soms dat ik zijn moeder ben terwijl hij verliefd kijkt naar een jonge verpleegster die een beetje op mij, toen ik jong was, lijkt. Ik leg mijn handen over de tafel op de hare. "Sorry, het was niet mijn bedoeling je verdrietig te maken." Ze vermand zich en kijkt me aan. "Moet je mij horen. Ik heb hem nog. Ook al zit hij in het verpleeghuis. Hoe lang is het nou geleden dat jou Ria gestorven is." "Drie jaar. Maar je hebt gelijk, na de verschrikkelijke pijn en het gemis, schijnt nu toch weer licht aan 't einde van de tunnel." Ze kijkt me nieuwsgierig aan, trekt haar handen onder de mijne uit en legt ze op mijn handen. "En in dat licht? Is daar plaats voor een nieuwe liefde?" "Die plaats is er zeker. Laten we het erop houden dat de goeie zich nog niet heeft aangediend."

"Dat is jammer jongen. Een vrouw die jou krijgt mag zich in haar handen knijpen." Ik moet lachen. "Ik zou liever hebben dat ze ergens zou knijpen."Ze tikt op mijn vingers. "Je ...