Awakenings 15 - Sex Verhalen

Awakenings 15

... zie Daniel zo bij het fietsenhok, en geloof me, het gaat wel weer!’ ‘Oké maat, sterkte verder!’

Ik bedankte hem nog eens en liep verder. Ik voelde niets meer, gelukkig, en versnelde mijn pas.

Daniel!

DANIEL!!!!

Er was iets ontzettend fout met mijn vriend, dat wist ik zeker! Ik voelde….. ja wat eigenlijk?

Ik voelde hopeloosheid……..angst…

(Engelen????)

Ik voelde….

AUW!!!!

Een vlijmende pijn in m’n rug, waardoor ik bijna tegen de grond sloeg. Het zweet stond op m’n voor-hoofd. Ik bleef even staan, haalde andermaal diep adem en liep zo snel ik onder deze omstandigheden kon richting fietsenstalling. Mijn hart bonsde heel snel, en ik was doodsbang nu.

DANIEL!!!!!!

Ik voelde een ijzige kilte tot op mijn botten. DANIEL!!! Lieve schat, toe, geef niet op, ik ben in de buurt!!!! De tranen liepen over m’n gezicht. Mijn lief! Ik kom er aan!! Ik liep zo snel ik kon door het fietsenhok, het parkje in.

(Stanley Kubrick???)

Geïrriteerd probeerde ik deze onzinnige gedachte uit te bannen, ik versnelde mijn passen. Twintig me-ter verder kwam dan het einde…… Ik zag Daniel liggen, onder het bloed; naast hem lagen de overblijf-selen van zijn geliefde gitaar. Verder niemand te bekennen.

DANIEL!!!!!

DAAAAAAAANIEL!!!!!!!! Ik schreeuwde het uit.

Ik knielde naast hem neer. Godzijdank, hij ademde nog! Weliswaar hortend en stotend, maar hij adem-de in ieder geval. Ik brak helemaal. Liefdevol nam ik zijn hoofd in m’n handen en begon krampachtig te huilen. ...

... Welk beest, welke beesten hadden dit gedaan??? Ik zag niemand. Ik had een vermoeden, maar kon natuurlijk niets bewijzen.

BEESTEN!!!!!

Een intens verdriet golfde door mijn lijf. Ik streelde zijn blonde haartjes.

‘Welk ondier heeft jou dit aangedaan, lieverd’, huilde ik. ‘Welke verwrongen geest heeft zich zó laten gaan?

Waarom?

WAAROM???’

Ik stond op. Alleen maar janken was niet zo best. Ik moest wat doen. Ik begon in het rond te roepen. HELP!!!!

HELP!!! Ik liep naar de fietsenstalling, in de hoop daar leerlingen aan te treffen. Gelukkig!! Ik zag twee kinderen uit de derde klas. Ik liep snel naar ze toe. ‘Jongens, help me alsjeblieft!’ Ze keken me ver-baasd aan. ‘Daarachter’, ik wees richting bosjes, ‘daarachter ligt mijn vriend, ernstig gewond, willen jullie alsjeblieft om hulp gaan? Alsjeblieft!!! Hij is er slecht aan toe.’ Ik snikte.

‘Wat moeten we doen?’

‘Haal iemand, wie dan ook! De conciërge, de rector, wie dan ook! Snel snel! Ik ga weer terug.’

Ik rende terug naar de grote boom.

Het ging niet goed……. Daniels ademhaling was nu nog maar zeer onregelmatig! Kwam er nu maar hulp……. Ik streek over z’n hoofd. ‘Volhouden, schatje, volhouden! Hulp is onderweg. Laat me niet in de steek nu! Lieverd van me, blijf bij me, ga niet weg!’ Ik pakte hem weer vast en aaide liefdevol over z’n arm.

WAAR BLIJFT DIE HULP?????

‘Daniel, hier blijven, lief moppie van me, ik heb je nodig, schatje…..’ Ik hoorde mensen aankomen.

Gelukkig! Het waren de conciërge ...