Alles In De Leegte - Sex Verhalen

Alles In De Leegte

... worden. Het was de Leegte die ze hoorde. Een duisternis die haar het liefst de diepste put in zou willen trekken. Maar ze wist dat iedereen hier met dit gefluister rondliep en dat iedereen zijn eigen strijd voerde. Nog steeds vielen er pupillen af. Zij die te zwak waren, werden al snel overmeesterd door de Leegte. Ondanks het toeziend oog van Alleria en grootmeester Umbric, en Locus Walker die zo nu en dan een oogje in het zeil hield. Zelf had ze hem nog nooit ontmoet. Alleria en Umbric wel. Ze keek enorm tegen die twee op. Delyira was zelf nog maar een jonge elf en had nog niet heel veel van de wereld meegemaakt. Juist daarom was haar honger naar kennis zo groot. Ze had gehoord van de mysteries en de kennis die voor het oprapen lag. Ze was een van de laatsten die Umbric begonnen te volgen voordat de wachters van Zilvermaan deze vorm van heresie hard de kop in begonnen te drukken. Het was misschien wel haar geluk geweest, want ze was wel sterk genoeg om het gefluister tegen te gaan, maar of ze ook de fysieke manifestaties had aangekund, was zeer twijfelachtig. Des al niet te min leefde ze nog. Liever had ze niet huis en haard achtergelaten, maar ze moest het weten. En het was niet zij die de poorten sloot voor haar soort, maar haar eigen volk. En nu? Waar was ze nu? Wist ze het maar. De kennis was oneindig maar ze was nog niet bij. Een scheur in de realiteit was het nieuwe thuis geworden voor haar volk. Telogrus werd het genoemd. Een oneindige duisternis waar een aantal ...

... grote rotsen in het niets wisten te balanceren. Te midden van de Leegte, daar was ze. Zij en haar lotgenoten. Een onherbergzaam gebied waar het gevaar overal loerde. Gevaar in de vorm van gefluister.

-

Locus Walker was een vleesloos wezen geworden. Totaal overmeesterd door de duisternis. Zijn lichaam bestond uit magische energie bijeengebonden door wat leek op simpel linnen. Zijn kennis was ongeëvenaard en zijn macht nog groter. Hij was verzwolgen, maar overwon. Hij was de krachtigste in zijn soort, de mentor die Alleria nodig had. Hij had niet gedacht dat er meer zouden zijn zoals Alleria, maar zie hier, een gehele kolonie. Dat deed hem goed. Hij wist waar hij voor vocht en waarvoor hij deze elven opleidde. Een van de elven trok echter meer zijn aandacht dan anderen. Hij kon het gefluister horen. Dat van zijn eigen, maar ook dat van de rest. Waar de rest dat niet kon. Hij keek naar de pupillen en hoorde hoe ze werden neergehaald door de stemmen in hun hoofden. Hij wist wie het wel zou redden, en wie niet. Maar er was deze ene elf die opviel. Een jonge elf, één die opvallend veel alleen was. En als hij dan luisterde naar het gefluister in haar hoofd wist hij ook waarom, en waar zij tegen vocht. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt, en kon zich er ook weinig van voorstellen. Zijn lichaam was al lang geleden vergaan en aan dat soort gefluister stond hij ook niet meer bloot. Maar dat gold niet voor het meisje zelf, of de rest van de elven hier.

,,Ik weet dat je het wilt…’’ ...