Mini - 109 - Sex Verhalen

Mini - 109

... secundaire bijkomstigheid.”

Henk schoot in de lach. “Secundaire bijkomstigheid? Dat durf jij écht niet te zeggen waar ze bij is, Kees…” De rest van het team viel hem bij. Ik hief mijn handen op. “Oké, oké, jullie hebben gelijk… Laten we het er maar op houden dat DT sowieso een prettig bedrijf is om te werken. En over werk gesproken: Ik wil jullie nú naar huis schoppen. Er is momenteel niets wat gillende haast heeft en niet kan wachten tot maandag. Ik heb even met Theo overlegd en ook hij vindt dat jullie een vrije middag op zijn kosten verdienen. Jullie hebben, ook toen ik op vakantie was, gewoon doorgewerkt zoals altijd. In feite zei hij dat ik wel thuis kon blijven… Kom, we maken hier even schoon schip en daarna start Operatie Stofwolk voor jullie.”

Het gebeurde niet vaak dat een stel ingenieurs samen een bonk herrie maakten, maar dit was een van de zeldzame keren. En terwijl de herrie bezig was, kwam Henry binnen. “Hé, daar is onze verloren zoon! Je kunt meteen meehelpen opruimen, vriend. We gaan om twaalf uur er van tussen!” Henry schudde zijn hoofd. “Jullie misschien, maar ik rij met Angelique mee. Die middag pak ik dan wel op een ander moment.” Hij hielp wél mee met opruimen, maar toen de rest van de meute de deur uitging, ging Henry achter zijn laptop zitten. “Hé vriend, wij gaan eerst even een stukkie lopen en lunchen.” Ik keek hem aan. Hij knikte. “Oh ja… Shit, vanochtend geen lunchpakket gemaakt in dat hotel… Kees, ik loop eerst even naar boven. Een paar ...

... broodjes halen.”

Dat gaf mij de gelegenheid om richting Backoffice te lopen. “Zijn hier nog liefhebbers om een stukje te lopen tijdens de lunch? Over vijf minuten in de hal verzamelen. Alsjeblieft.” Fred keek me aan. Het is dat je het zo netjes vraagt, Kees…” Hij pakte zijn broodtrommel, een exemplaar ter grootte van een schoenendoos. Uiteindelijk liepen Fred, Joline, Angelique en Henry mee naar buiten. “Waar is de rest van het Piratenest?” vroeg Angelique. “Die heb ik naar huis gestuurd wegens wangedrag. Hebben in mijn vakantie dusdanig hard gewerkt dat Theo er nu over denkt om mij te ontslaan. Hij had me niet gemist.” Joline giebelde. “Oh, dat lijkt me prima plan. Dan heb ik straks een echte huis-man. Die me op staat te wachten met een lekkere kop koffie als ik gesloopt thuiskom. En m’n pantoffels op de verwarming klaar zet, kookt en het huishouden doet…” “Jaja… In een schortje zeker? Ik heet geen Theo, dame. Ben jij belazerd.”

We liepen een weggetje tussen de weilanden in en genoten van de rijp op de velden. Het vroor nog steeds een beetje en de mist was aangevroren. In de verte, boven de mist uit waren de torens van de Amercentrale te zien met een witte rookpluim die recht omhoog wees. “Mooi…”, zei Angelique, “wat een rust. En dat op nog geen 500 meter van een bedrijvencomplex.” Henry knikte en sloeg zijn arm om haar heen. “Ja. En ik durf te wedden dat een heleboel mensen die hier werken, dit nog nooit gezien hebben.” Joline en ik keken elkaar aan. Ze glimlachte en ...