Mini - 109 - Sex Verhalen

Mini - 109

... knipoogde naar me. Exact op de kruising waar we nu stonden hadden Joline en ik genoten van een van onze eerste vrijpartijtjes in de auto, ’s avonds laat. We liepen nog een stukje door, maar na een kwartiertje zei Joline: “Kom mensen, we gaan terug. Er moet nog gewerkt worden vanmiddag.” We keerden het mooie landschap de rug toe en stonden even verbaasd te kijken. Ook Gorinchem was verdwenen. Opgeslokt in de mist. Eén kantoorgebouw stak boven de mist uit, de rest was niet te zien.

“Had ik nu maar broodkruimels gestrooid…” zei Fred droevig. “Als jij je brood had verkruimeld, hadden we drie keer de aarde rond kunnen lopen, meneer”, zei Angelique gespeeld vinnig. Fred klopte op zijn borst. “Hé, ik kan er niks aan doen dat ik zo’n grote jongen ben, hoor. En ik moet aan m’n lijn denken…” “Jaja…”, zei Joline, “Rond is ook een lijn, zeker.” Hij keek me aan. “Zo jammer, dit… Kees, zeg er eens wat van!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee makker, dat mag je zelf doen. Morgenavond. Bij ons thuis, tijdens het eten.” Hij keek benauwd. “Echt niet. Jij kent mijn liefje nog niet, dat is wel duidelijk!” Joline keek hem aan. “En ik ben héél benieuwd naar jouw liefje, Fred. Met een beetje geluk worden we goeie vriendinnen, en dan zit je 24/7 onder de plak.” Hij keek mij aan. “Kees, zullen we die ó zo gezellige avond inclusief diner maar skippen? Als die twee met elkaar gaan kleppen, ben ik de sigaar…”

Ik gaf hem een stomp. “Kom op Fred, ’t is de Taliban niet. Vrouwen zijn zó simpel: je koopt ze ...

... om met een paar schoenen en je hebt er geen last meer van.” Joline’s ogen schoten vuur en ik vervolgde: “voor een paar uurtjes.” “Jij moet goed zo doorgaan, Kees Jonkman…” Ik lachte haar uit. “Hé dame, deze conversatie was niet voor jouw oren bestemd.” Ze snoof. “Dat is dan jammer voor jullie; mijn oren zijn prima. Reken maar dat ik dit gesprek samen met Wilma even ga evalueren!” Ondertussen waren we weer tussen de gebouwen en de mist was iets minder dik. Ik keek even achterom: Angelique en Henry liepen een stuk achter ons, gearmd en in gesprek. Henry’s gezichtsuitdrukking viel me op; kwaad. Zo keek hij nooit. Waarschijnlijk had Angelique hem tóch van de confrontatie met Bas verteld. Enfin, dan moet meneer Bas de consequenties maar aanvaarden. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten.

Eenmaal weer binnen genoten we even van de warmte. Joline en Fred liepen door naar het backoffice, Angelique ging de receptie in en Henry en ik de groepsruimte van de Piraten. Ik ging aan het bureau van Frits zitten en logde in. Henry keek verwonderd. “Wat doe jij nou, Kees?” “Hier werken. Een beetje lullig als we ieder apart zitten te buffelen, nietwaar? Of kom anders op mijn bureau zitten…” Ik grinnikte even. “Eén deurtje dichter bij jouw geliefde.” Hij trok een scheef gezicht en draaide zich om. “Over mijn geliefde gesproken: An heeft me verteld over onze KAM-coördinator en zijn gespioneer. Mag ik hem daarover aanspreken?” Ik keek Henry aan. “Dat mag je helemaal zelf weten, makker. ...