Mini - 53 - Sex Verhalen

Mini - 53

... ander hoe je een aanval op je voertuig kan afweren. En nee, ik ben niet bang voor krassen op de lak, als dat nodig mocht zijn.” Een langgerekt “hmmmm” was de reactie.

“Lieve schat, je ziet nu echt teveel leeuwen en beren op de weg. Ga even na: Hij heeft Ton en mij heel even gezien, in omstandigheden die voor hem nogal emotioneel waren. Volgens Ton waren wij ‘de concurrentie’. In welk opzicht? Dat ligt aan zijn eigen referentiekader. Hij denkt waarschijnlijk aan een rivaliserende bende. Deze auto? Hij heeft ons niet zien uitstappen, kan de auto niet aan mij linken.

Toen we hem fouilleerden heeft hij bij een andere, ons totaal onbekende, auto gestaan. De enige auto waarvan hij het nummerbord goed heeft kunnen zien, was de auto van een van de mannen van Ton, die ‘m gevolgd heeft. Hij heeft volgens mij niet de mogelijkheid om uit te vissen van wie die auto is en zelfs al heeft hij die mogelijkheid wél, zou ik het bijzonder knap vinden als hij, via die korporaal bij Ton uitkomt en vervolgens bij mij. Want ik heb geen rechtstreeks zichtbare link met jou.

En zelfs al zou hij nu achter ons rijden: achterin heeft deze auto getint glas. Niet doorheen te kijken. Als hij jou wil zien moet hij rechts naast ons rijden en heel bewust naar binnen kijken. En dan heb ik ‘m al lang in de gaten.” Ze zuchtte. “Sorry Kees… Maar ik kan het niet uit mijn hoofd zetten.” Ik grinnikte. “Schuif je stoel naar achteren, leuning omlaag en ga lekker een dutje doen. Dat heeft wat voordelen: ...

... helemaal geen kans dat iemand je ziet en heb je vanavond wat minder slaap nodig. Die tijd kun je beter aan mij besteden. Dan zal ik Bach opzetten en kan ik jouw benen bewonderen. Want dit rokje is wel heel uitdagend…”

Onwillekeurig trok ze haar rok omlaag, een beweging die ik onmiddellijk ongedaan maakte. Een opgetrokken wenkbrauw was haar reactie. “95% van de tijd op de weg letten, meneertje. En als we stilstaan voor een verkeerslicht mag u een snelle blik op mijn onderstel werpen. Anders niet.” Ze knipoogde, maar schoof inderdaad haar stoel naar achteren en deed haar rugleuning omlaag. “Verhip… m’n jas vergeten…” hoorde ik haar mompelen. “Heel vervelend, schat…” Ik streelde haar benen even.

De rest van de reis verliep in relatieve stilte. Joline was al snel ingedommeld en ik genoot van een serie fuga’s van Bach op het orgel van de Stevenskerk in Nijmegen. Eenmaal van de snelweg af moest ik een paar bochten door; naast me ontstond beweging. “Zijn we er al bijna?” vroeg Joline gapend. “Nog 5 kilometer. Je hebt nog even de tijd om je make-up te herstellen, schoonheid.” Ze keek omlaag. “Ja. En m’n rok goed te leggen. Ik lag hier de hele tijd naast je met m’n slipje zichtbaar!”

Ik grijnsde naar haar. “ Expres daarom heb ik een aantal vrachtwagens héél langzaam ingehaald, zodat die mannen ook een leuke dag hadden…” Ze zuchtte. “Eens kijken of je er nog zo over denkt als ik die mannen in Veldhoven binnenhaal om ze ‘een leuke dag te bezorgen’. Smeerlap.” Ze fatsoeneerde haar ...