Mini - 69 - Sex Verhalen

Mini - 69

... morgen begon mijn telefoonwekker om acht uur kabaal te maken. Ik zette het ding uit, kroop voorzichtig uit de slaapzak en liep naar het toiletgebouw. Plassen, even kort douchen en scheren. Toen terug naar de tent, aankleden. Voor de gelegenheid maar weer de nette broek, overhemd en stropdas aan en om. Héél voorzichtig sloop ik de camper in, juist op tijd om Melissa in haar jurkje te zien glijden en Clara haar schoenen te zien aandoen. “Morgen, zussies…” zei ik zachtjes. “Ik pak even een paar boterhammen en een fles jus voor het ontbijt. Eten we buiten wel op, dan hebben de anderen geen last van ons.”

“Goh… Kees in een sociale bui. Da’s zeldzaam…” hoorden we Rob brommen. Ik keek Mel aan. “Hoorde jij ook een lama boeren?” Ze schudde haar hoofd en wenkte me naar buiten. “Niet plagen nu. Rob z’n humeur is ’s ochtends recht evenredig met de hoeveelheid koffie.”

"Hmmm… goed dat ik het weet.” “Hoe ver is het lopen?” Ik keek even op mijn telefoon. “Vier kilometer. Drie kwartier dus.” “Oké, dat halen we wel op deze schoenen.” Ik keek naar hun schoeisel. Platte schoenen met een stevige zool. Geen naaldhakken.

“Kom, zusters Melissa en Clara, ter kerke!” Claar lachte. “Alsof ik een non ben… Ja pater.” Dichter bij het dorp verwachtte ik meer mensen die richting klooster gingen, maar dat viel nogal tegen. Een stuk of vijftig mensen verzamelden zich voor de kerk, aan wie de katholieke viering blijkbaar ook niet besteed was.

Om kwart voor tien was de mis ten einde. De deuren ...

... gingen open, een paar mensen kwamen uit de kerk, maar blijkbaar bleef het grootste deel van de parochie zitten. De organist zette in met een schitterend uitgevoerd werk van Buxtehude. Terwijl hij speelde, schoven wij in een bank. En we waren niet de enigen.

De akoestiek van de kerk was fenominaal en wij genoten. Na het stuk van Buxterhude was het even stil. En toen schoot ik recht overeind, net als de zussen.

De “Trumpet Voluntary” van Stanley klonk. Orgel met bugel. Speelden wij thuis vaak. Ik keek om. Naast de organist stond een wat oudere man de bugel te bespelen. Ik kon bijna niet stil zitten; Meissa zag het legde haar hand op mijn schouder. Toen het ten einde was, had ik de neiging om keihard te gaan applaudisseren, maar niemand deed dat; het bleef sereen stil in de kerk.

Ik zag dat de bugel werd verwisseld voor een trompet en de klanken van “The arrival of the Queen of Sheba” van Händel schalden door de kerk, gevolg door een orgelsolo: Suite op de G-snaar van Bach, zeer gevoelig gespeeld door de organist.

Het stuk “Gabriella’s song” uit de film “As in heaven” klonk daarna, waarbij de solo (in het Engels) werd gezongen door een jonge vrouw. Wij waren bijzonder onder de indruk: Melissa had tranen in haar ogen en dus was het mijn beurt om een arm op haar schouder te leggen. Daarna klonk vanaf de orgelbank: “Wir wünschen Ihnen einen gesegneten Sonntag!“ waarmee het kleine concert wird afgesloten. Daarna klonk er applaus.

We liepen de kerk uit, Melissa al ...