1. Mini - 69


    Datum: 27-5-2018, Categorieën: Romantisch Auteur: Keith, Bron: Opwindend

    ... snikkend. In het portaal van de kerk kwamen net de organist, de trompettist en de zangeres naar beneden. Melissa liep met tranen in haar ogen naar de zangeres toe. “Vielen Dank für Ihre Interpretation von dieses schönes Lied. Es brachte mich zum Weinen“ Die wist even niet wat ze ermee aan moest en keek naar de organist. Die keek ons even aan en zei kort: “Kommen Sie mal mit.“ Hij liep voor ons uit, de kerk door naar een klein zaaltje. Daar stond een thermoskan met koffie en een kan met water.
    
    Melissa knapte zich een beetje op en we raakten aan de praat. Toen we vertelden dat we thuis ook samen musiceerden, leefden ze op. De organist wilde weten welke instrumenten we bespeelden en toen ik vertelde dat ik bugel speelde begon de bugelist te vragen wat we dan allemaal speelden. De Trumpet Tune van Purchell kwam ter sprake. Hij keek naar de organist. “Machen wir das?“ Die knikte. Even later stond ik met de bugel in handen naast het orgel, de muziek voor me te zweten. Een bugel van iemand anders, in een kerk, voor uiterst kritisch publiek en een organist die ik niet kende…
    
    Hij speelde een paar maten om het tempo te bepalen en ik knikte dat ik dat wel kon volgen. Ik maakte mijn lippen vochtig en zette in. Het geluid verraste me: de ruimte werd gevuld met een veel warmere klank dan van m’n eigen bugeltje. De akoestiek in de kerk was ook héél anders dan in de muziekkamer in Amersfoort of in de ruimtes van de muziekschool: ik moest langzamer spelen, kon daardoor veel meer ...
    ... aandacht geven aan de afwerking.
    
    Vanuit een ooghoek zag ik de meiden weglopen om even later onder in de kerk weer op tevoorschijn te komen. Ze filmden. Leuk aandenken voor thuis.
    
    Na de Trumpet Tune pakte de organist de muziek van “You raise me up“. “Kennen Sie das?“ Ik knikte. Hij drukte wat registers weg, zodat het orgel zachter speelde. Ik speelde de melodielijn, hij de begeleiding. Indrukwekkend.
    
    Als laatste speelden we (“Musik ist International!“) de prelude van het Te Deum van Marc-Antoine Charpentier, bekender als de Eurovisiemars. Het eerste deel kent vrijwel iedereen, maar er zit een tweede, ingetogener deel achter. Dat laat men bij Eurovisie-uitzendingen nooit horen, wat eeuwig zonde is.
    
    Toen de laatste tonen wegstieven, klonk er van beneden weer applaus. Mel, Claar, de zangeres en nog een paar mensen die waren blijven hangen stonden te klappen. Ik gaf de bugel terug aan de rechtmatige eigenaar. “Ein schönes Instrument! Danke sehr!“ “Sie haben sehr gut gespield.“ Een handdruk volgde, ook aan de organist en we gingen omlaag.
    
    Op de terugweg zeiden we weinig, te vol van indrukken. Vlak voor de camping vroeg ik aan Melissa: “Waarom schoot jij nou zo vol bij die filmmuziek?“ Ze keek me aan en ik zag dat ze het wéér te kwaad kreeg. Clara en ik leidden haar in de berm van het pad. Daar gingen we even zitten. “Weten jullie waar die film over gaat? Een van de verhaallijnen is dat die soliste een klootzak van een vent heeft die haar geen eigen leven gunt. Ze is zijn ...
«1...3456»