Mini - 28 - Sex Verhalen

Mini - 28

... van de rook van zware diesel.

Als het jullie om het even is: eerst een goeie bak koffie, want dat bocht was ze in dat vliegtuig schonken… Niet te zuipen, zo slecht!” We liepen naar Starbucks en met een brede grijns op zijn gezicht kocht hij een grote beker koffie. “Ook beter dan aan boord. Maar goed: jullie brengen me naar Pa en Ma? Gezellig!”

In de auto ging Joline bij Rob achterin zitten. “Wij moeten nog even bijpraten”, zei ze lachend. En dat deden ze. Toen we vlak bij Malden waren, was Rob helemaal bijgepraat. “Zo, en nu me lekker door Ma in de watten laten leggen. De eerste paar dagen ten minste. En daarna eens op zoek naar een eigen stekkie. Want ik wil zo langzamerhand op eigen benen staan, ook tijdens m’n verlof.”

We reden de poort in en Tony en Rob Sr. stonden, samen met Bengel al te wachten. Rob begroette zijn ouders hartelijk en ook wij kregen knuffels en een poot van Bengel. Eenmaal aan de koffie vertelde Rob iets over zijn laatste reis. Hij was machinist aan boord van een middelgroot containerschip, want inhield dat hij over alle oceanen voer.

“Maar ik zie weing van de zee, want ik zit meestal in de controleruimte. En als ik daar niet zit, dan loop ik wel door de machinekamer, of ben bezig met een reparatie van het een of ander. Het brugpersoneel verwacht nu eenmaal dat ik verstand heb van alles waar een knop aan zit of wat op 220 Volt of diesel draait… Stelletje stomme dekzwabbers.

Maar als ik van wacht af kom sta ik meestal een aantal minuten aan ...

... dek om me weer te realiseren dat ik op zee ben. En dat zijn vaak de heerlijkste minuten. Want tenzij dat het hard waait merk je onderdeks nauwelijks dat je vaart.” Voordat we het wisten was het half elf en moesten Joline en ik op weg naar Gorinchem. We spraken af dat we zaterdagmiddag in Malden weer bij elkaar zouden komen met de hele Boogers- en Jonkmanclan.

Rob bekeek onze foto, die in een lijst op de kast stond. “Leuk stel! En dat stel daarnaast is ook wel aardig!” Toen pas zagen we dat er ook een mooie foto van Ton en Clara op de kast stond. Duidelijk de afgelopen zondag op de kazerne gemaakt; Ton had zijn lichtbauwe pak aan en Clara droeg Joline’s kleren. Rob keek aandachtig naar de foto en vervolgens naar mij.

“En er loopt nog zo’n exemplaar, met dezelde ontwerp-specificaties als daar naast mijn broer staat nog vrij rond? Dat zou verboden moeten worden. Levensgevaarlijk! En hoe is het mogelijk dat zo’n lelijke vent als jij twee van zulke knappe zussen heeft?”

Joline gaf hem een stomp. “Kijk uit broertje… Het is wel MIJN lelijke vent!” “Je zult aanstaande zaterdag met haar kennis kunnen maken, Rob. Ze heet Melissa”, zei ik. Joline voegde er aan toe: “Een hartstikke leuke meid, Rob.” Hij keek haar kort aan. “Werk jij bij de Nederlandsche Spoorwegen? Nee? Wil je dan niet koppelen, zus…” Lachend namen we even later afscheid en vertrokken richting Gorinchem.

De rest van de week vloog om. In Gorinchem was een verhuisbedrijf begonnen om de kantoren van Zomers leeg ...