Het Satorvierkant - 17 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 17

... spektakel. De scheiding tussen hemel en aarde, water en lucht, onder en boven vervaagt.

"Wat is dit in godsnaam?" soldaten in de landingsboten heffen verschrikt hun hoofd op.

Een felle gloed van licht splijt de nachtelijke hemel.

"De Apocalyps," fluistert een van de soldaten.

"Moet je zien!" roept een ander, zijn stem strak van zenuwen en opwinding. "We zitten op de eerste rij." Een brandende komeetstaart schiet op ooghoogte voorbij. De moordende, griezelige schoonheid doet het bloed van vele soldaten sneller stromen.

Het vuur verlicht het hele strand, maar het heeft een vreemde kleur. Zodra het licht verdwijnt, weerklinkt een angstaanjagend geluid. Het is dof en galmend, begint hoog en klimt snel omlaag. Alsof er in de hemel iets scheurt of barst en valt.

De lucht vult zich plotseling met een sinister en geheimzinnig gesis en gefluit. Schreeuwen van angst en alarmkreten weerklinken. In een mum van tijd raast een storm over het slagveld heen. Een woud van vlammen ontspringt uit de aarde en een hagel van stenen komt fluitend dichterbij terwijl wolken in zwavelige dampen over de vlakte walsen. Een muur van torenhoge aardefonteinen schiet omhoog en schuift over de openbarstende mijnenvelden op het strand, rijt de prikkeldraadversperringen uiteen en begraaft Duitse stellingen en machinegeweernesten. Een tornado van stukken hout, wapens en lichamen wervelt op de bunkers af. Het borrelt en ruist en huilt en davert.

En dan is het ineens stil. Muisstil. Al het ...

... geluid verstomt. De kanonnen zwijgen. Het lijkt net of iedereen wacht op wat komen gaat.

Precies op dat moment klinkt er opnieuw een knal. Een kil, wit licht zoekt knetterend een weg omlaag uit de wolken. Het splijt zich in meerdere dunne schichten, waarvan de breedste zigzaggend op de Duitse bunkerlinie afstevent. Er weerklinkt een helse kreet en een enorme donderslag weergalmt over het strand. De lucht vult zich met het geschreeuw van duizenden Duitse soldaten, terwijl ze worden verzwolgen door een enorme muur van vuur. Binnen enkele seconden is er niks meer van hen over, behalve hoopjes as.

---

Wanneer Simone opkijkt, ziet ze René, haar vader, in de deuropening van haar slaapkamer staan. Hij lacht. Zo heeft ze hem nog nooit gezien. Ze heeft hem zien schreeuwen en huilen, maar nooit hardop zien schateren. Zijn mondhoeken staan omhoog en hij gooit zijn hoofd in de nek en laat een merkwaardige, droge kreet horen. De adertjes in zijn ogen zwellen op en knappen. Dan grijpt hij met twee handen tegelijk naar zijn hart. Hij kan geen lucht meer krijgen. Happend naar adem glijdt hij langzaam omlaag. Hij begint te spartelen, trappen en rochelen. De kamer tolt, een hoge toon trilt door zijn hersens en dan wordt de wereld één zwart gat.

Ontzet kijkt Simone naar haar pa. Hij ligt bewegingloos op de grond. Dood.

Ze denkt aan wat Robert Le Diable haar de dag voordien gezegd heeft: "Ik geef je het eeuwige geluk... Maak de juiste keuze... anders ga je alles verliezen. Alles wat ...