Het Satorvierkant - 17 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 17

6 juni 1944 - Bénouville, Normandië

"Niet huilen, meisje. Het komt allemaal wel goed."

Dat uitgerekend de soldaat die Fritz neergeschoten heeft, haar nu troost, voelt redelijk vernederend en eigenlijk zou haar trots haar moeten verbieden zich door hem te laten troosten. Maar zijn armen voelen zo verrukkelijk.

"Ik ben pathetisch. Dat ik me al die tijd heb laten gebruiken."

"Je moet jezelf nooit zo noemen." Sergeant William Taylor neemt haar gezicht tussen zijn handen en dwingt haar hem aan te kijken. "Je bent verre van zielig. Je bent mooi en sexy."

Simone schudt haar hoofd. Ze weet dat haar ogen en neus opgezwollen zijn van het huilen en dat ze er niet op haar best uit ziet zo. "Lieve help, wat kan jij liegen." Simone snuift.

"Geloof me, het is de waarheid. Je bent een prachtige vrouw en verdient het om gelukkig te zijn."

Ze opent haar mond om hem tegen te spreken, maar hij houdt haar tegen. "Misschien kan dit je overtuigen," zegt hij waarna hij zijn mond naar haar lippen brengt. Simone smaakt precies naar wat ze is: een verboden vrucht. Hij voelt haar aarzeling en verbazing, proeft het zout van haar tranen. Zich losmakend van haar verleidelijke mond, haalt hij een hand door zijn haar. "Sorry, dat had ik niet mogen doen."

Simone schudt haar hoofd. "Verontschuldig je alsjeblieft niet." Meteen trekt ze zijn hoofd weer naar beneden. Hij weet dat hij haar beter met rust laat, maar zes maanden van opgekropte lust komt tot uitbarsting. Hij heeft met ...

... fantasieën geleefd en nu houdt hij de belichaming van die fantasie in zijn armen. Hij trekt haar stevig tegen zich aan. Haar woede en verdriet zijn bijna tastbaar, maar dan ineens zijn ze verdwenen en vervangen door iets minder vluchtigs, iets wat veel gevaarlijker is. Ze lijkt te verzachten en zich volledig aan hem over te geven. De kracht van haar kus schokt hem. Hij vult zijn handen met haar ronde billen en trekt haar harder tegen zich aan. Ze kreunt tegen zijn mond en duwt haar heupen tegen de erectie die hij niet langer kan ontkennen. Ze slaat een been over het zijne, zichzelf voor hem openend. Hij schuift met zijn vingers naar haar witte slipje.

"Oh Fritz..." fluistert ze kreunend tegen zijn mond. Het geluid van haar stem en het feit dat ze hem Fritz noemt, brengt hem weer bij zijn positieven. Waar is hij in vredesnaam mee bezig? Bijna had hij haar intiem gestreeld. Hij hapt naar adem en maakt zich van haar los, in een poging zijn zelfbeheersing terug te vinden.

"Het spijt me. Dat had niet mogen... Sorry, ik heb me laten gaan."

"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je hebt me nergens toe gedwongen." En dan wendt ze haar blik af. "Je vindt me vast een hoer."

"Echt niet, dat moet je geloven. Maar je bent in de war en ik ben te ver gegaan. Het zal niet weer gebeuren. Ik wil geen misbruik van je maken."

"Je hebt geen misbruik van me gemaakt," zegt ze ferm.

Op dat moment komen een aantal soldaten de brug opgerend. Ze bekijken hoofdschuddend het schouwspel dat voor ...