Het Satorvierkant - 17 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 17

... tegen de wanhoop sluit hij zijn ogen. Alles waar hij zo bang voor geweest was, lijkt te gebeuren. Triest denkt hij aan het lot van al die jonge mannen. Dit is een nachtmerrie, pure waanzin. Wat is dit voor een invasie? Wie heeft bedacht dat zoveel soldaten overdag aan land moeten gaan om rechtstreeks in de muil van het Duitse geschut te lopen? Waarom is er geen bijstand vanuit de lucht? Waarom heeft het bombardement van de oorlogsschepen de bunkers op de kliffen niet vernietigd? Dit is echt de gruwelijkste invasie uit de hele geschiedenis.

'Ik moet iets doen,' denkt hij, 'maar wat? Ik heb maar vijftig lichtbewapende manschappen.' Hij slaat zijn twee handen voor zijn ogen en slaakt een zucht. De waarheid is dat hij geen uitweg meer ziet. Het is hopeloos.

'Ik moet iets doen,' denkt Simone. Ze zit aan een tafeltje even verderop en ziet de wanhoop van William met het uur toenemen. 'Maar wat?'. En dan denkt ze aan het gebeuren van de dag voordien. 'De amulet... zou het?'. Simone staat op en loopt de trappen op naar haar slaapkamer. Ze pakt de amulet dat op het nachttafeltje ligt en mompelt de woorden die erop staan. "sator rotas opera tenet". Er gebeurt niks. 'Waardeloos,' zucht ze. Maar dan fluistert er een stem door haar hoofd. Het lijkt alsof de amulet haar roept en ze balt haar vuist tot de randen van het amulet in haar handpalm prikken. De kracht van de amulet drukt tegen haar aan, wil binnengelaten worden. Het zindert in haar hand en er kringelt witte rook tussen haar ...

... vingers uit.

De lucht om haar heen begint te knetteren van energie en magie. Ze kan het ruiken: metalig als verhit staal. Het verschroeit de lucht. Maar het is niet de geur die haar doet huiveren. Het is een soort gevoel, iets scherps als woede of haat. Een felheid die ze nog nooit eerder ervaren heeft. Simone knijpt haar ogen dicht. Haar hart bonkt in haar borstkas en gedachten razen door haar hoofd. Een stoot energie, als bliksem, schiet door haar arm, brandt door haar zenuwen en ze gilt het uit. Haar gil wordt door de wind opgepikt en meegevoerd naar de stranden van Normandië. Het geluid cirkelt rond de hoofden van de vele gesneuvelde soldaten. En dan gebeurt het onmogelijke: dode soldaten heffen een voor een hun hoofd op, hun ogen nietszeggends voor zich uit starend. En dan openen ze hun mond en nemen ze het gegil over in een oorverdovend gekrijs.

De lucht verandert en wolken schuiven uiteen. Een zacht gerommel klinkt in de verte en dan een knal dichterbij. Een bliksemschicht splijt de lucht en dan nog een en nog een. Grote gele flitsen doorklieven de hemel en zetten de wolken in brand. Een vuurbal verlicht de hemel, helder als daglicht. Het gerommel komt dichtbij en er weerklinkt een enorme dreun, oorverdovend alsof de zee eronder opensplijt. Een onmenselijk geschreeuw volgt, luid genoeg om de doden te wekken.

De hemel wordt een antracietgrijze muur. Zwarte wolken barsten open en vallen uiteen om daarna op te gaan in een nog donkerdere massa. Het is een dantesk ...