Mini - 153 - Sex Verhalen

Mini - 153

... gesteld wanneer die zaak op de rol staat. Ik heb gegrepen dat hij voor dat incident in Wageningen nog vóór kerst moet voorkomen; dat krijgt u ook te horen.” Hij greep in een zak van zijn colbert. “En mocht u nog slachtofferhulp nodig hebben: op dit nummer kunt u ze 24/7 bereiken.”

Joline lachte grimmig. “Maak er maar een paar kopieën van en deel ze maar uit aan de familie de Rooij. Die hebben het wellicht harder nodig.” Roozema grinnikte. “Mooie humor heeft u, mevrouw… Nogmaals dank, goeie reis naar Gorinchem en alvast een fijn weekend gewenst.” Hij hield de deur voor ons open en we liepen het politiebureau uit.

Eenmaal in de auto nam ik Joline’s hoofd in mijn handen en kuste haar. Even voelde ik haar tong over mijn lippen en toen ik haar losliet keek ik in twee blije ogen. “Opgelucht, schat?” Joline knikte. “Ja, best wel. Ik was niet zozeer bang dat we vastgehouden zouden worden, hoor. Ik was banger dat jij het weer zou hebben over die buks met het rose strikje…” Ze lachte liefjes. Toen trok ze me naar zich toe. “Rationeel gezien was ik niet bang. Wél nerveus dat we tóch iets fout hadden gedaan wat we over het hoofd hadden gezien.” Een langere zoen volgde. “Kom, verloofde. Op naar Gorinchem!” Ik knikte.

“Yep. Centjes verdienen. Binnenkort héél hard nodig…” Joline keek me aan en legde haar hand over de startknop. “Jij houdt iets voor mij achter, vriendje. Mijn vol-automatische Kees-scan sloeg zojuist alarm. Wacht met het starten van dit ding en vertel wat jij op je ...

... lever hebt!” Ik keek haar aan. “Lieve schat, dit vuiltje hebben we afgesloten. Tot volle tevredenheid. Wij samen, als duo. En dat wil ik bezegelen door morgen met jou ringen uit te zoeken. Een mega-verlovingsfeest hoeft van mij niet zo nodig; misschien eens een etentje met onze ouders, zussen broers, maar veel belangrijker: ik wil graag dat jij een ring van mij draagt. En ik eentje van jou. Als symbool dat wij bij elkaar horen. Mag dat?”

Ik keek haar aan en langzaam vulden haar ogen zich met tranen. Ze sloeg haar armen om me heen en legde haar hoofd op mijn schouders. En snotterend hoorde ik: “Ja, dat mag… Verdomme, wat hou ik van jou…” Na een paar minuten zachtjes huilen liet ze me los en pakte een zakdoekje uit haar tasje. Ze keek in het make-up-spiegeltje.

“Wat een puinhoop… Straks eerst naar het toilet in Gorinchem. Dáár hebben ze ten minste fatsoenlijke spiegels…” Ik keek haar nog even aan. “Nee schat, je gaat in Gorinchem eerst wat anders doen.” Ik stak een hand op met vijf gespreide vingers. Joline keek vragend en ik herhaalde haar woorden. “Verdomme, wat hou ik van jou…” Een demonstratieve zucht volgde. “Eikel. Rijden jij…”

Eenmaal bij DT liepen we naar Theo. In overleg met Joline had ik toch besloten om het hele verhaal aan hem te vertellen. Hij had er recht op. Hij hoorde ons zwijgend aan en zei toen: “Dus de hele familie de Rooij logeert nu op kosten van de belastingbetaler? Misschien maar goed ook.” Hij zweeg even. “ Jongens, denk er aan wat ik gezegd heb: ...