Mini - 153 - Sex Verhalen

Mini - 153

Vrijdagochtend… Nadat we wat later dan normaal ontbeten hadden, pakten we elk twee weekendtassen in. Eentje met de sportspullen voor vandaag, de ander met spullen voor een weekend in Malden.

Joline

had met Tony afgesproken dat we meteen na de dansles richting Malden zouden rijden. “Dan kan ik Kees meteen overhoren!”, had ik Tony door de telefoon horen lachen.

“Dan laat ik de Radetskymars wel draaien… Zal ze weten hoe die aan z’n bijnaam komt…”, zei ik, toen Joline opgehangen had. Ze keek me schuin aan. “Bluf. Mijn lieve moedertje in haar achterwerk knijpen? Dat durf jij niet, meneer. Je kent de consequenties.” Ik gniffelde. “Ik ga het gewoon proberen. Als het lukt zonder oorvijg kan ik ten minste tegen Ton zeggen dat hij een watje is.” Joline zuchtte. “Mánnen! Allemaal hetzelfde! Schiet op, pak die tassen op, we moeten weg. Eerst naar de politie, daarna richting Gorinchem.”

Op het politiebureau meldden we ons aan de balie en even later werden we opgehaald door een ons onbekende rechercheur die zich als ‘Piet’ voorstelde. Hij ging ons voor naar een kantoortje, bood ons koffie aan en startte het gesprek met ‘small talk’ over hoelang we al in Veldhoven woonden en hoe het ons beviel.

Joline was het snel zat en viel hem in de rede. “Piet, we zitten hier niet om de woningmarkt van Veldhoven te bespreken. Wij hebben gisteren een nogal hectische avond beleefd, en daar wilden jullie meer van weten. Graag ter zake.”

Hij keek haar aan. “Mevrouw, ik stel mensen graag ...

... op hun gemak voor ik overga tot het feitelijke gesprek. Maar als u er prijs op stelt meteen ter zake te komen… Vertelt u úw versie van het verhaal eens. Mag ik het opnemen?” We knikten en ik begon met de aanleiding voor dit hele gedoe: het incident in Wageningen en alle gevolgen ervan, tot en met de inbraak van Floris en het vervolg er op.

Af en toe vulde Joline wat aan en ik eindigde met: “Nou, dat was het… Laat de vragen maar komen.” Piet had tijdens mijn verhaal ook af en toe aantekeningen gemaakt. Hij liep ze even langs, keek ons aan zei: “In feite heb ik maar één vraag. Hoe wisten jullie van de bewegingen van de familie de Rooij? Bijvoorbeeld dat hij naar z’n stiefmoeder in haar knusse atelier in Driebergen ging?”

Ik had die vraag verwacht. “Da’s toch simpel. Door z’n pa uit huis gezet, waar ga je dan heen? Naar ma. Stiefma of niet. Ik ben daar in hinderlaag gaan liggen en ik had mazzel dat ze zo snel kwamen opdraven. Anders had ik er de avond erna wéér gelegen. En daarna wéér… Ik ben erger gewend, hoor.”

Hij pakte een stapel andere papieren. “Ik las het… sluipschutter in Bosnië, toch?” Ik kneep mijn ogen samen. “De term ‘sluipschutter’ is niét op mij van toepassing, meneer. “Sluipschutters zijn die lui die in 1995 langs “Sniper Alley” in Sarajevo lagen om vrouwen en kinderen neer te schieten die alleen eten gingen halen. Moordenaars. Vergelijk mij nóóit met die lui; dat is de snelste manier om mij over de jank te krijgen.”

Ik merkte dat ik me opwond en voelde ...