Mijn Tante Sonja - 5 - Sex Verhalen

Mijn Tante Sonja - 5

... ik ook nog iets wil eten.

“Lust je koffie?”, vraagt ze. Ze heeft in de keuken zo’n apparaat staan waarmee je espresso, cappuccino en gewone koffie kunt zetten. Eén druk op de knop is genoeg, zolang er maar genoeg koffiebonen en water in zit. En eventueel melk.

“Ik neem een glas melk”, zeg ik.

Ik kijk toe hoe ze vijf sneetjes brood, dik besmeerd met margarine en goed bestrooid met hagelslag naar binnen werkt. En twee cappuccino’s.

“Zo”, zegt ze. “Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag. Ik kan er weer even tegen.”

“Ik dacht dat je altijd gezond at?”, vraag ik. “Is al die hagelslag en margarine wel zo gezond?”

Ze lacht. “Het mag ook wel eens gewoon lekker zijn hoor. Niks mis mee.”

“Je had anders nogal wat kritiek op mijn frikadel speciaal laatst. Die mocht ik niet nemen.”

“Jongeren eten teveel ongezonde dingen”, zegt ze. “Het gaat om de balans. En je mocht hem best nemen, ik heb je er alleen op gewezen dat er ook een gezondere lunch bestaat.”

“Ja, ja, lul je er maar weer uit”, zeg ik.

Ze grijnst. “Teveel vet is ook slecht voor je libido”, zegt ze. “Chocolade is daar juist goed voor.”

“Er is niks mis met mijn libido, dank je wel”, zeg ik.

“Nee, dat is waar. Ik kan erover meepraten”, zegt ze. “Dat is het grote voordeel van iemand van 18. Je hoeft ze maar een keer aan te kijken, of ze hebben al een stijve. Over libido gesproken, heb je mijn slipje meegebracht?”

Ik haal het uit mijn zak en laat het zien.

“Niet hier op tafel!”, ...

... zegt ze. “Gooi maar bij de was in de badkamer.”

Ik sta op.

“Heb je er nog een keer gebruik van gemaakt?”, vraagt ze nieuwsgierig.

Ik schud mijn hoofd.

“Als je bedoelt of ik me nog een keer heb afgetrokken, is het antwoord nee.”

“Jammer”, lacht ze. “Minpunt voor je libido.”

We ruimen samen de tafel leeg, wat niet zo heel veel om het lijf heeft.

“Pak die doos met plintmaterialen maar even uit de slaapkamer”, zegt ze. “Dan kijken we even hoe ver we met de hal komen voordat ze er met de slaapkamer zijn.”

Ver komen we niet, want we hebben net alles uit de doos gehaald als de bel van beneden gaat.

“Laat maar liggen, ze hoeven daar niet langs”, zegt ze.

“Ja, wie is daar?”, vraagt ze in de intercom.

“Slaapkamer voor Verstegen”, klinkt het een beetje krakerig. Waarom komen dat soort apparaten nooit met een goed geluid?

“Dat is hier”, zegt ze. “Maar je moet even de achteringang nemen, daar is de goederenlift. Bij de deur weer even bellen. Naar de zesde verdieping en dan aan de andere kant van de galerij, nummer 412. Lukt dat?”

“Komt goed”, hoor ik en dan is het stil. Sonja opent de voordeur en we kijken over de leuning naar beneden. We zien een grote vrachtwagen achterom rijden.

“Nou, dat is in ieder geval de juiste kant”, zegt Sonja.

Als de bel weer gaat opent ze de achterdeur en we wachten tot ze boven komen.

“Ik ben benieuwd. Het stond bijna allemaal al in elkaar daar bij die outlet. Volgens mij hebben ze alles weer uit elkaar moeten ...