Verlangen - 4 - Sex Verhalen

Verlangen - 4

"Leen! Opstaan!"

Kreunend draai ik me om en trek ik mijn dekbed over mijn hoofd.

"Leen! Je komt te laat voor school!"

Ik open langzaam mijn ogen en bestudeer de schaduwen die zich uitstrekken over het plafond van mijn kamer. Ik schuifel uit bed naar de badkamer. Ik sla mijn handen over mijn gezicht zodat mijn spiegelbeeld heel even uit zicht verdwijnt. Flashbacks van de vorige dag tollen door mijn hoofd. Dat was geen goede dag geweest. Ik ben mijn laatste vriendin kwijtgespeeld. Het ziet er naar uit dat ik het vanaf nu alleen zal moeten redden. Ik begrijp niet waar en waarom het fout is gegaan. Eigenlijk begrijp ik een boel dingen niet. Ik zucht luid, laat mijn handen zakken en kijk met een wezenloze uitdrukking in de spiegel. 'Boe' zeg ik mijn spiegelbeeld. Ik steek een tong uit naar mezelf. 'Freak!' krijg ik als antwoord.

De geur van gebakken spek drijft omhoog vanuit de keuken. Mijn moeder is druk in de weer een ontbijt voor me te maken waarvan ik nu al weet dat het me moeite gaat kosten het op te eten. Stilletjes ga ik aan tafel zitten. Mijn ma geeft me een blik vol moederlijke bezorgdheid en draait zich weer naar het fornuis. "Je ziet er moe uit, Leen. Scheelt er iets?"

Ze zet een bord vol spek en eieren voor mijn neus neer. Ik staar er alleen maar naar. Ik knik nee, maar mijn ma weet wel beter. Ze kijkt me met een zachte blik aan. Tranen wellen op in mijn ogen. Ik begin te spelen met mijn eten. Mijn ma gaat voor me zitten en schuift mijn bord dichter naar ...

... me toe als aanmoediging om toch wat te eten. "Vertel het eens..."

"Ik heb ruzie gemaakt met Els." Ik buig mijn hoofd naar beneden, niet in staat mijn moeder aan te kijken.

"Ach kindje, zoiets gebeurt toch constant? Je zult zien, vandaag is alles vergeten en vergeven en is alles weer zoals voorheen."

Ik knik maar diep vanbinnen weet ik wel beter. De rest van het ontbijt verloopt in stilte waarbij ik langzaam en met veel moeite mijn eten naar binnen werk.

"Ma, vind je me dik?" floep ik er uiteindelijk uit.

"Hoe kom je daar nu bij?"

"Ik kan best een paar kilootjes missen, niet?"

Mijn ma glimlacht. "Als je dat vindt, dan moet je daar iets aan doen."

Die ochtend op school slaan mijn gedachten op hol over de komende middagpauze. Ik overweeg mijn verschillende opties: in mijn eentje mijn boterhammen op eten op de speelplaats en het risico nemen hiermee uitgelachten te worden. In de refter op mijn vertrouwde plaats gaan zitten en hopen dat Els bij me komt zitten. Proberen wat socialer te zijn en me net als Els bij het groepje van Eva voegen in de hoop dat ze me zullen aanvaarden. Ik neem mezelf voor om hier redelijk en logisch over na te denken en te bedenken wat het meeste voor de hand ligt. Maar naarmate de ochtend vordert, slaan mijn gedachten op hol terwijl ik in mijn hoofd het ene rampscenario na het andere de revue laat passeren. Tegen de tijd dat het tweede lesuur voorbij is, voel ik me in paniek door alle mogelijkheden en onmogelijkheden die door mijn ...