Het Satorvierkant - 3 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 3

... logische verklaring.

Ik ben de hele situatie grondig beu aan het worden. Het enige wat ik wou, was een beetje fun en nu zit ik hier te discussiëren over geesten, spoken en een stom hangertje. "Als je wilt, gaan we nu naar het kerkhof en leg ik het amulet terug op zijn plaats. En dan vergeten we alles wat er gebeurd is."

"Je wilt me vergeten?"

"Heb ik dat gezegd?"

"Dus dat tussen ons stelt niks voor?" Marie is nu echt op dreef gekomen. Er is geen houden meer aan.

"Ik ken je nog maar een paar uur."

"Wat dacht je dan? Ik ga haar even neuken en dan laten vallen als een baksteen?"

"Jij bent op mij gekropen, niet omgekeerd." corrigeer ik haar.

Een harde klap op mijn gezicht. "Klootzak!"

Ik kijk haar verontschuldigend aan. "Sorry, dat had ik echt niet mogen zeggen."

Marie knijpt haar ogen samen.

Ik vervolg: "Je intrigeert me en ik wil je echt wel leren kennen. Maar feit blijft dat we twee vreemden voor elkaar zijn, ook al voelt het aan alsof we al een eeuwigheid samen zijn."

"En die amulet?"

"Laten we er een nachtje over slapen en morgen bekijken wat we doen." probeer ik haar tot rust te brengen. Eigenlijk wil ik daar nu helemaal nog niet aan denken.

"Dus je blijft slapen?" vraagt Marie voorzichtig.

"Ja." Natuurlijk, ik wil haar nog een keer neuken.

Marie laat haar handdoek op de grond vallen, komt tegen me aan staan en kust me langdurig op de mond.

"Ik heb je graag. Het voelt gewoon goed." fluistert ze.

Ik strijk met mijn ...

... hand door haar haren. Ik kijk haar aan en even is het niet Marie maar Barbara die ik meen te zien. Mijn hoofd tolt en mijn hele lijf staat in brand. Ik trek Marie tegen me aan en sluit mijn ogen in een wanhopige poging het beeld van Barbara zo lang mogelijk levendig te houden. "Ik laat je nooit meer gaan." beloof ik. Wanhoop en gemis komt weer bovendrijven en ik duw Marie van me af. Die kijkt me vragend aan.

"Ik moet even naar mijn hotel, wat spullen ophalen." Klink ik verward. "Ga je mee?"

"Tuurlijk."

"Dan kunnen we misschien eerst ergens een hapje eten, ik heb honger."

7 januari 2015 - Restaurant Chez Yvette, Parijs.

MARIE

Dit had voor mij mijn triomftocht moeten worden, maar eigenlijk had ik op voorhand al moeten beseffen dat het verkeerd zou aflopen. Bedoeling was om met Wolf te pronken. Ik wou mijn oude 'vrienden' bewijzen dat ik veel meer ben dan het meisje waarvoor ze me aanzien. Dat het me gelukt was mijn ellendige leventje achter me te laten om iets nieuws te beginnen. Niet dus.

Het begon nochtans goed. Yvette, de bejaarde eigenares van het restaurant, kwam blij verrast en met uitgestoken handen naar ons toe gewaggeld. "Marie, ma petite, dat is lang geleden. Ik dacht al dat er iets was gebeurd." Het klonk verwijtend. "Stel me eens voor aan die mooie jonge man." Ze gaf me stiekem een knipoog. "Kennen jullie elkaar al lang?" Wolf legde zijn arm om me heen en keek me heel fier aan. "Nog maar pas, maar ik kan me mijn leven zonder haar al niet meer ...